Предыдущая публикация
Вярнулася да свайго Антанёва.
Бо і час. Толькі і засталося, што ўкласці, адрэдагаваць ды здымкі падрыхтаваць. Праўда, тут працы нямерана: больш за 700, з Антанёвам звязаных. Добрая палова мусіць у кнізе быць. Ёсць тут раздзел пра Наваградскае педвучылішча, у якім дзве антанёўкі на пачатку пяцідзясятых гадоў вучыліся. Здзівіў мяне гэты абразок. З сённяшнім абсурдам пераклікаецца...
Шчаслівыя!..
У юныя галовы будучых настаўнікаў якую толькі лухту не ўбівалі! Зразумела, што і пра самага страшнага ворага, якім была Амерыка, пры кожнай нагодзе гаварылася. Пра тое, як жудасна эксплуатуюць там працоўных, як працуюць яны днём і ноччу на праклятых буржуяў, а самі галадаюць. Як у гарадах будуюць велізарныя гмахі, небаскробы (слова “хмарачосы” тады не прыдумалі), а маленькі, няшчасны чалавек ідзе між імі, заціснуты, неба не бачыць, душаць яго тыя гмахі, паветра яму не хапае. А яшчэ і ўпасці могуць, людзей пад сабою пахаваўшы. Вуліцы ж усе запруджаныя машынамі, якія ляцяць, на людзей наязджаюць, душаць іх, калечаць…
Так глыбока ўваходзіла гэтая “навука”, што снілася дзяўчатам тая страшная Амерыка. Самым жахлівым сном была.
Затое як радасна было прасынацца, вяртацца ў такую светлую, прывабную рэальнасць. У Наваградак, дзе ніякіх высокіх будынкаў не было, таму і не маглі яны на кагосьці ўпасці. І машыны па вуліцах толькі зрэдку праязджалі. Свабодна, без страху, што на цябе наедуць, хадзіць па вуліцах можна…
Нічога, што хлеба ў крамах купіць нельга было. Бо чэргі страшэнныя і грошай не ставала. Мама прыйдзе, прынясе свайго, хатняга. Нічога, што адзення купіць немагчыма. Бо ізноў жа: за што? Не бяда: на пакой два файныя польты ёсць. Усім хапае.
Затое якія ж яны шчаслівыя! Не тое, што працоўныя ў Амерыцы.
Следующая публикация
Нет комментариев