Предыдущая публикация
Имрӯз чил рӯз мешавад, ки додаракам, ки ҳамхуну ҳамдилу ҳамҷону ҳамнафаси ман буд, бо ман нест.
Оне, ки тамоми хотираҳои кудакии ширинам бо ӯ пайванд аст, онеро, ки то синни мактабияш худам низ ба воя расонида будам, шоҳиди аввалин калимаҳои ӯ будам, шоҳиди аввалин қадаммониҳои ӯ будам. Чӣ шодибахш буд вақте аввалин дандонаки ӯ баромада буд! Нозпарвади хонадон буд, хоҳишҳои ӯ аз ҷониби волидайни муътабарам бо оби тилло нигошта мешуд. Дар мавриди ҳамаи мо низ чунин буд, ноздона ба воя расидем. Модаркалон дар бобати китобҳои навин нақл мекарданд. Дар як сӯи хона модар шеър мехонданд, дар як сӯи дигари хона падар. Садои мусиқӣ пайваста дар хонаи мо танинандоз буд. Падар қариб ҳар рӯз пианино менавохтанд ва дар ҳавои он мо мерақсидем. Баъдтар худи Ҳумоюнҷон пианино менавохт. Ӯ низ мисли падар ҳар мусиқиеро, ки мешунид, кӯшиш мекард, ки навозад ва ин кор бисёр ба осонӣ ба дасташ меомад. Он қадар зебо пианино менавохт ва суруд замзама мекард, ки дигар намехостем аз пайи корҳоямон равем. Мехостем фақат бишинему гӯш андозем.
Намедонам зикри кадом ҳунари ӯро бикунам. Дасташ сабз буд. Ҳавлии волидайнам пур аз меваҷоту сабзавот, дарахту гули Ҳумоюнҷон аст. Вақте соли 2020 падар аз беморхона мураххас шуда буданд, шабҳо хоб намекард ва табибу ҳамдами падар буд. Падар он рӯзҳо мегуфтанд: "Ҳумоюнҷон, аз боғи худ рафта бодиринге канда ба ман ор!" Ӯ давида меовард. "Ин маҳсули дасти писарам, барои ман чӣ қадар шифобахш аст", - мегуфтанд падар.
Дар лаҳзаҳои вазнинтарини ҳаётам бо ман буд. Пайваста дӯстдору дуогуи ман буд ва эҳтироми маро вақти аз ӯ дур буданам ҳам ба ҷо меовард. Касе буд, ки бе ягон шак ҳарфи диламро ба ӯ бовар мекардам, зеро ба амонат ҳеҷ гоҳ хиёнат намекард. Ифтихори хоҳарон, мадори падару модар буд. Мебоист дар пириашон асои онон бошад, вале...
Оҳҳҳ, вале. !!!!😭😭😭
Маънои зиндагии падару модар, нури чашми хоҳар, покдину покрой. Ҳофизи Қуръон, дар ин навҷавонӣ ҳавасҳоро сӯхта, роҳи шариату тариқатро паймуда, ба ҳақиқат расид. Ошиқи Худо, дилбастаи охират ва амири нафси хешу шоҳи дилҳои мо буд. Ҳар суоле доштам, аз ӯ занг зада мепурсидам. Чанде қабл аз ӯ хоҳиш карда будам, ки дуо кунад, то рисолаи номзадиам тасдиқ гардад ва дипломамро ба даст гирам. Кулли хонавода, ёру дӯстон ба ӯ ихлос доштем. Ба ҷавониаш нигоҳ накарда, ҳодиву раҳнамои мо буд. Ӯ барои волидонам бештар аз фарзанд буд, зеро чун оина поку мусаффо буд. Аз рузе, ки ба дунё омад, ба зиндагонии мо саодат овард. Фарзанди деринтизор, ширинзабон, баодобу меҳрубон, батамкину хоксор. Боре нашудааст, ки ба рӯи модар ва падар нигаҳ карда бошад, хеле эҳтиром мекард, басе бо лаҳни хуш, бо оҳанги нарм ба ҳамаи мо ҷавоб медод.
Ду сол қабл вақте аз Душанбе ба Хуҷанд омадам, бо Ҳумоюнҷон ҳамсӯҳбат шудам. Дар рафти сӯҳбат пайваста аз Мавлонову Аттор, Ҳофизу Саъдӣ байтҳо мехонд ва далелҳо меовард. Ростӣ, бисёр ҳайрон шудам, ки як кӯдаки ноздона ба ин қадар ҷавони донишманде табдил ёфтааст, ки ба кулли суолҳо бо ашъори бузургон ҷавоб мегӯяд. Бисёр ба ваҷд омадам ва гуфтам, мошоллоҳ, чашми бад дур бодо аз додаракам. Бо забони арабӣ, англисӣ, русӣ озодона ҳарф мезад, гӯё ки бо забони тоҷикӣ сӯҳбат мекарда бошад. Дареғу дард, вақте чунин ҳунарманде меравад. Дареғу дард!😭
Имрӯз чил рӯз мешавад, ки ӯ бо мо нест. Ҳар як рӯз бароямон мисоли як сол гузашт ва шояд ба волидайни азизам мисоли ҳазор сол.
Бисёр сангин аст, вақте ба макони шариф ба аёдати падару модар меоям ва ба ҷои он, ки он азизи офтобрӯ маро бо табассум пешвоз гирад, аксаш аз девор ба ман салом мегӯяд.
Замину замон меларзад, вақте чунин ҳумоюнписар ба ҷои ҷомаи домодӣ кафан ба бар мекунад...
Ҳадаф аз ин нигоштаҳо ношукрӣ ва шиква аз тақдир нест, чун мо ҳама дар назди амрҳои Ӯ таслимем. Ҳар коре, ки мешавад, дар он ҳикматест ва он бо изни Парвардигор мешавад.
Дар давоми чил рӯз ёрону дӯстон, пайвандон, иродатмандони ашъори волидонам, аҳли Ватан ва хориҷи он ҳамдарди мо буданд, ки хеле аз шумоён сипосмандем. Сипос, ки ин ғами гаронро, ки бар дӯши мо фаромад, кӯшиш намудед, ки бо ҳам тақсим намоед. Хеле дустатон медорем ва дуогуи онем, ки ҳаргиз дарду ғамро набинед.
Ба назарам , ин шабу рӯз ҳатто баҳор низ ғамшарики мо буд, осмон бисёр гиристу офтоб низ дар паси абр пинҳон буд.
Ҳазор- ҳазор нависам, ҳам, ин дарду ин сӯзиш то охирин нафаси умр бо ман мемонад.
Ҳадаф аз ин нигоштаҳо гиромидошти ёди Ҳумоюншоҳ аст. Он азизе, ки номашро шунавам, дилам ба ларза меояд. Аз он рӯзе, ки рафт, қалби ёрон тиккаю пора ва тамоми вуҷуди мо месӯзад.
Ёди он азизе, ки хурду бузургро басе иззат мекарду дар тахти дил менишонд, гиромӣ буд!
Шохона Каримова
Следующая публикация
Комментарии 3