Предыдущая публикация
Машав ғамгин агар духтар бизодӣ..
Боре зану шавҳар ният карданд, ки фардо дари хонаро ба касе боз нахоҳанд кард.Субҳидам садои дари хона онҳоро бедор сохт.Аз чашмаки дар назар карданд,ки волидайни шавҳар. Дарро намекушоем! Волидайни шавҳар рафтанд. Баъди муддате боз садои дар баланд шуд.Ин сафар нигоҳ карданд,ки падару модари зан. Сараввал боз дарро кушодани набуданд,аммо зан ба гиря даромад.Шавҳар дилаш сӯхт ва дарро барои онҳо боз намуд.Аз байн солҳо гузашт. Дар ин муддат зан чор писар таваллуд кард ва панҷумин фарзандаш духтар таваллуд шуд.Мард аз тавлиди духтар аз шодӣ дар куртааш намеғунҷид.Ёру дӯстонро ҷеғ зада зиёфат дод.Дӯстон ин ҳолатро мушоҳида карда пурсиданд:
—Бародар,чӣ шуд, ки ин қадар шоду масрур метобӣ? Охир аз тавлиди писарҳоят чунин шод наменамоидӣ?
Мард табассум карда гуфт:
—Оне, ки дари хонаашро бароям боз мекунад, таваллуд шуд. Духтари солеҳа метавонад, дари ҷаннатро ҳам барои волидайнаш боз кунад...
Следующая публикация
Нет комментариев