Душы маёй рай – Сухары… У кішэнь па звычцы ўпіхваю авоську, гавару сваім: «Ну, я – пайшоў…» Сёння шлях – у любую мне вёску: еду я да родных Сухароў... Паімчыць аўтобус – самы ранні – па віхлястай, хвалістай шашы у дзяцінства, маладосць, каханні, танцы да упаду, песні ад душы… Ва усё былое — быццё залатое, што ўва мне жыве, дзе б я ні быў… У спякоту студня свежасцю напоіць, агменем рабіна стрэне, каб не стыў… Ведаю: ступлю я на сцяжынку к дому – сум ахопіць даўкі і праніжа боль. Ўжо такога раю, што тут быў малому, аніколі мне! не зведаць больш… Ці іду з гасцінца? — з-пад рукі ля хаты раніцай суботняй (выхадным стаў дзень!) ўжо не сочыць мама пад усмешку таты: “Як прыехаў – прыдзе, настаўляй патэльнь… Вёска, дзе кішэла у гады “застольныя” дзетак на паўшколы, верце, і – не менш, зараз глянеш: хаты – вокны шэра-цёмныя, а ад іх – самотны, невыразны цен… Гэта не здурнелы вінаваты атам. Не гуляла тут і злыдніца вайна. Вёсцы “перспектыва” зблякла — хаты… зажылі ў іх страхі, дрэмле цішыня… Толь...ЕщёДушы маёй рай – Сухары… У кішэнь па звычцы ўпіхваю авоську, гавару сваім: «Ну, я – пайшоў…» Сёння шлях – у любую мне вёску: еду я да родных Сухароў... Паімчыць аўтобус – самы ранні – па віхлястай, хвалістай шашы у дзяцінства, маладосць, каханні, танцы да упаду, песні ад душы… Ва усё былое — быццё залатое, што ўва мне жыве, дзе б я ні быў… У спякоту студня свежасцю напоіць, агменем рабіна стрэне, каб не стыў… Ведаю: ступлю я на сцяжынку к дому – сум ахопіць даўкі і праніжа боль. Ўжо такога раю, што тут быў малому, аніколі мне! не зведаць больш… Ці іду з гасцінца? — з-пад рукі ля хаты раніцай суботняй (выхадным стаў дзень!) ўжо не сочыць мама пад усмешку таты: “Як прыехаў – прыдзе, настаўляй патэльнь… Вёска, дзе кішэла у гады “застольныя” дзетак на паўшколы, верце, і – не менш, зараз глянеш: хаты – вокны шэра-цёмныя, а ад іх – самотны, невыразны цен… Гэта не здурнелы вінаваты атам. Не гуляла тут і злыдніца вайна. Вёсцы “перспектыва” зблякла — хаты… зажылі ў іх страхі, дрэмле цішыня… Толькі, ў сваіх душах, працай галдаваныя на абшарах бульбы ўвесну і увосень, на пасьбе рагуляў статкаў зухаватых, весялосць і ў шчасце веру яшчэ носім… Ўсё, чым знакаміты і на што багаты, набылі нідзе больш толькі тут. Будзем хоць у снах, ды ехаці да хаты, да бацькоў, у родны, сэрцу мілы, кут… На шышовай белай раскасой бярозе бусел клёкне гучна: «Прыязжай яшчэ!..» Пры звяртанні ў горад, мне чужы, ў дарозе скоціцца слязінка жальбы па шчаццэ… СухарыІ нам былі, ёсць і будуць воляй і свабодай тым, хто тут радзіўся, жыў… Вёскі лёс хай стаўся нават колкім болем — болем больш сардэчным, чымсьця галаўным… Антон ПІЛІПЧЫК.
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 7
Сухары…
У кішэнь па звычцы ўпіхваю авоську,
гавару сваім: «Ну, я – пайшоў…»
Сёння шлях – у любую мне вёску:
еду я да родных Сухароў...
Паімчыць аўтобус – самы ранні –
па віхлястай, хвалістай шашы
у дзяцінства, маладосць, каханні,
танцы да упаду, песні ад душы…
Ва усё былое — быццё залатое,
што ўва мне жыве, дзе б я ні быў…
У спякоту студня свежасцю напоіць,
агменем рабіна стрэне, каб не стыў…
Ведаю: ступлю я на сцяжынку к дому –
сум ахопіць даўкі і праніжа боль.
Ўжо такога раю, што тут быў малому,
аніколі мне! не зведаць больш…
Ці іду з гасцінца? — з-пад рукі ля хаты
раніцай суботняй (выхадным стаў дзень!)
ўжо не сочыць мама пад усмешку таты:
“Як прыехаў – прыдзе, настаўляй патэльнь…
Вёска, дзе кішэла у гады “застольныя”
дзетак на паўшколы, верце, і – не менш,
зараз глянеш: хаты – вокны шэра-цёмныя,
а ад іх – самотны, невыразны цен…
Гэта не здурнелы вінаваты атам.
Не гуляла тут і злыдніца вайна.
Вёсцы “перспектыва” зблякла — хаты…
зажылі ў іх страхі, дрэмле цішыня…
Толь...ЕщёДушы маёй рай –
Сухары…
У кішэнь па звычцы ўпіхваю авоську,
гавару сваім: «Ну, я – пайшоў…»
Сёння шлях – у любую мне вёску:
еду я да родных Сухароў...
Паімчыць аўтобус – самы ранні –
па віхлястай, хвалістай шашы
у дзяцінства, маладосць, каханні,
танцы да упаду, песні ад душы…
Ва усё былое — быццё залатое,
што ўва мне жыве, дзе б я ні быў…
У спякоту студня свежасцю напоіць,
агменем рабіна стрэне, каб не стыў…
Ведаю: ступлю я на сцяжынку к дому –
сум ахопіць даўкі і праніжа боль.
Ўжо такога раю, што тут быў малому,
аніколі мне! не зведаць больш…
Ці іду з гасцінца? — з-пад рукі ля хаты
раніцай суботняй (выхадным стаў дзень!)
ўжо не сочыць мама пад усмешку таты:
“Як прыехаў – прыдзе, настаўляй патэльнь…
Вёска, дзе кішэла у гады “застольныя”
дзетак на паўшколы, верце, і – не менш,
зараз глянеш: хаты – вокны шэра-цёмныя,
а ад іх – самотны, невыразны цен…
Гэта не здурнелы вінаваты атам.
Не гуляла тут і злыдніца вайна.
Вёсцы “перспектыва” зблякла — хаты…
зажылі ў іх страхі, дрэмле цішыня…
Толькі, ў сваіх душах, працай галдаваныя
на абшарах бульбы ўвесну і увосень,
на пасьбе рагуляў статкаў зухаватых,
весялосць і ў шчасце веру яшчэ носім…
Ўсё, чым знакаміты і на што багаты,
набылі нідзе больш толькі тут.
Будзем хоць у снах, ды ехаці да хаты,
да бацькоў, у родны, сэрцу мілы, кут…
На шышовай белай раскасой бярозе
бусел клёкне гучна: «Прыязжай яшчэ!..»
Пры звяртанні ў горад, мне чужы, ў дарозе
скоціцца слязінка жальбы па шчаццэ…
СухарыІ нам былі, ёсць і будуць воляй
і свабодай тым, хто тут радзіўся, жыў…
Вёскі лёс хай стаўся нават колкім болем —
болем больш сардэчным, чымсьця галаўным…
Антон ПІЛІПЧЫК.