Залифа Баишева-Хужина

Тормош иптәшем Русланға.

Үтеп киткем килә яндарыңдан, Иҫ- хушыңды һинең килтереп. Һөйөләһем,иркәләһем килә, Йыһан киңлегендә илереп. Һоҡланаһым килә һинең менән, Һин түгелме минең аҫыл зат?!? Мөлдөрәмә тулы силәктәрем, Бәхетем дә минең,ете ҡат. Матурлыҡты тойоп,камиллыҡта, Үтһен ине яҙған ғүмерҙәр. Мөхәббәттең гүзәллеген тойоп, Йыһандарға аша күңелдәр. Мин бәхетле йәнем, һинең менән, Үкенестәр ҡалһын үткәндә. Ҡулдарыңды һуҙып терәк булдың, Хәлкәйҙәрем, тамам бөткәндә. Терәк булдың, бала үҫтергәндә, Һин бит миңә йәнем, йән өрҙөң. Матурлыҡты тоя белеүеңдән, Һинең мөхәббәттән,иҫерҙем. Тормош булғас, төрлө саҡтар була, Ара алыҫ,була яҡын да. Һөйөү усағымды һүндермәйсә, Һине көтәм ҡышҡы һал