Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 6 лет назад
Паразмаўляй са мной па-беларуску...
Мне горка, вельмі горка разумець,
Што мову родную мы замянілі рускай,
А потым пачынаем ціха кпець.
Мы беларусы! Зараз дзе жа мова?
Дзе мова нашых прашчураў-дзядоў?
Дзе мова, што была для нас асновай,
Дзе тая, што забылі мы і зноў?
Яна паўсюль! У скрыначках, ў печы,
Яна ў рацэ, што хутка так бяжыць.
Яна паўсюль! Ад мовы не ўбегчы.
З ёй можна сябраваць і добра жыць.
Ёй можна ганарыцца і здзіўляцца,
З ёй можна захапляцца і карпець.
У ёй можна патануць і завіхацца.
Ёй можна гаварыць, а можна пець.
Яна, як сон, што будзе вельмі доўгі,
Яна як ноч, што цёмная, як смоль.
Яна салодка, нібы цукр цвёрды.
І неабходна нам, як быццам сон.
Яна гучней за тысячы званочкаў,
Яна ярчэй за фарбы мастакоў,
Яна лягчэй за пер'е птушкі кожнай...
І вось, я папрашу цябе ізноў:
Паразмаўляй са мной па-беларуску!
Мне лёгка, вельмі лёгка гаварыць,
Бо гэта мова лепш ляжыць на вуснах,
Чым можна б была толькі ўявіць!
© Кацярына Тарасава
Следующая публикация
Нет комментариев