Չէ, վախճանիդ ժամը չէ, ինչքան ուզում են, թող փորձեն, բայց դեռ ժամը չէ։ Չէ՞ որ հրամայված է՝ ԱՊՐԵԼ։
Հայրենի՜ք, անու՛շ հայրենիք, սրտի՛ս հայրենիք...
Մամռակալած քարերդ երդվում են, որ քեզ ավելի վատ վիճակում են տեսել, տեսել են, թե ինչպես ես մոխրից նորից հառնում առասպելական փյունիկի պես։ Տեսել են քեզ կիսամեռ ու տեսել են հզոր ու վիթխարի։
Հայրենի՜ք, քնքու՛շ հայրենիքս...
Ձեռքս դնեի վերքիդ, որ չարնաքամվես։ Սպեղանի դառնայի ու բուժեի միլիոնավոր վերքերդ՝ հին ու նոր, մեծ ու...ցավոք փոքրի վերք չունես, բոլորը մեծ են։
Հայրենի՜ք, կանգու՛ն հայրենիք, խրո՛խտ հայրենիք, ՀԱՅի՛ հայրենիք...
Քո ներսում գտնվող եկեղեցիները քեզ պահապան կլինեն, եթե զավակներդ նույն այդ եկեղեցիներում քեզ համար աղոթք բարձրացնեն։ Խաչդ քեզ հավերժ ընկեր։ Հայրենի՜ք, սու՛րբ հայրենիք...
Եթե ապրել, միայն քեզ հետ, եթե մեռնել, միայն քեզ համար։
Տու՛ն հայրենիք...🤍
֊Ապրե՛լ։
֊Հրամանդ ի կատար, ընկեր՛ հայրենիք։
Հովակիմյան Արևիկ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев