Предыдущая публикация
❤️ Мен учун энди 3 рақами йўқ..!!!
Мен атига икки ёшда эдим. Жуда афсусдаман, энди ҳеч қачон мактабга бора олмаслигимдан, ўқишни, ёзишни ўрганолмаслигимдан... Мен учун энди уч рақами йўқ...
Менинг ойимнинг исми Света, у мени дунёга келтирганида 17 ёшда эди. Бувим мени жудаям яхши кўрарди, дадам бахтим учун ўз ҳаётини беришга ҳам тайёр эди. Бахтли гўдак эдим... Ойим компьютер қаршисида, интернетда кўп вақтини ўтказарди. Мен энди гапиришни ўргана бошлаганимда дадам ва ойим тез-тез ва жиддий жанжаллашиб қолишарди. Ниҳоят ойим дадам билан ажрашди ва кутилмаганда хорижга, қайсидир шаҳарга кетишга қарор қилди. Янги уйимизга келганимизда, мен ўзимнинг “янги дадам“ билан танишдим. Бошида у жуда меҳрибон эди. Аммо кейинроқ мени ура бошлади. Мен ундан қўрқардим. Жудаям. У мени ўзининг камари билан катта қила бошлади. Ҳар гал маст вақтида шу камари билан саваларди. Ойим унга қаршилик қила олмасди. У ойим иккимизни кўчага ҳайдаб юбориши мумкинлигини айтиб қўрқитарди. Унинг овозини эшитишим билан кроват тагига бекиниб олардим. Лекин у барибир мени топиб оларди. Қўрқиб қочардим. Лекин у барибир тутиб оларди. Ахир мен ташлаган уч қадамим унинг бир одимлашига ҳам етмасди. Бир куни “янги дадам“ тоби йўқлиги учун ишга бормади. У бугунги кун менинг тарбиям билан шуғулланиш учун ажойиб имконият эканлигини айтди.
@Dilimda\_islom
Мен девор қоғозига юракча расмини чизгандим. У бундан ғазабланди ва камарини ечиб мени ура бошлади. Оғриқ жудаям кучли эди. Ойим у мени қандай ураётганини шунчаки кузатиб турарди. Мен ҳеч нарса қила олмадим, фақат йиғладим. У ойимга камарни тутқазди ва бақирди: “Ур!“ Эй, Худо, ойижон, наҳотки сиз ҳам мени урсангиз?! У яна бақирди: “Агар сен болани қандай тарбиялаш кераклигини билмасанг, иккалангизни ҳам ҳайдаб юбораман“ Ойим мени урди. “Яна“,- такрорлади “янги дадам“. Яна уришди. Яна... Жажжи танам оғриқларни ҳис қилмай қўйди. Фақат жуда совуқ қотардим. Ойим йиғлаб камарни улоқтириб юборди ва мени бағрига олди. Зўрға унинг юзини силадим ва шавқатсиз дунёда охирги марта гапирдим: “Ойижон, сизни яхши кўраман“....
Бугун ўлганимга 40 кун бўлди. Мени ўз юртимизга, ҳақиқий дадамнинг уйи яқинига кўмишди. Дадам ва бувим ҳар кун қабримга келишади. Ўзлари билан жуда кўп гул ва ўйинчоқлар олиб келишади. Афсуски улар б-н гаплаша олмайман.. Ойим қамоқда, жудаям афсусдаман. Барибир ойимни жуда яхши кўраман. Ойижон, мен ҳам сизга ўхшаган гўзал қиз бўлмоқчийдим, энг чиройли расмлар чизмоқчийдим. Кун келиб сиз каби она бўлганимда, фарзандимни камар билан эмас, меҳр билан тарбия қилмоқчийдим. Ойижон, энди осмондаман. Бу ерда жуда кўп фаришталар бор. Фақат сиз йўқсиз... Мен атига икки ёшда эдим. Жуда афсусдаман, энди ҳеч қачон мактабга бора олмаслигимдан, ўқишни, ёзишни ўрганолмаслигимдан... Мен учун энди уч рақами йўқ...
Следующая публикация
Нет комментариев