Предыдущая публикация
Башкаемны җиргә салдым бүген
Тыңлыйм, диеп вакыт агышын...
Туган туфрак алып калыр төсле
Йөрәгемдә булган сагышны.
Күзем йомсам, мин күрәмен кебек
Уфалласын тарткан бабамны.
Түр яктагы идән уртасында
Йөгерешкән орчык, кабаны.
Мин тоямын пәрәмәчләр исен,
Салкынлыгын базның, катыкның,
Туңмай салган табаларда йөзгән
Бәрәнгенең тәмен, кабыклы.
Мин ишетәм әткәй чалгысының
Бер көй белән печән чабуын.
Ак күбеккә баткан чиләкләргә
Әниемнең сыер савуын.
Юк, онытмам. Онытырлык түгел-
Без бу җиргә бик нык береккән.
Читкә китеп, һәр көн сагынып яши
Авылларын, минем кебекләр.
Шушы туфрак биргән икмәк, сөт
Һәм бәрәнге ашап үскән без.
Тик бәхетне эзләп урамыннан
Еракларга чыгып киткәнбез.
Ничә буын бабам тире тамган,
Һәр аршины якын бу җиргә.
Күз карамда хәтирәләр яши,
Күзләремдә авыл күренә.
Фатихасын ала алдык микән
Үткән чакта басу капкасын.
Мин уйладым микән,чирәменә
Бүгенгедәй кайтып ятасын?
Сагынуым бүген чиктән ашкан...
Ястык кебек синең туфрагың...
Юк, кичермәс җирем, йөрәгемнең
Чит җирләрдә берчак туктавын!
Зөһрә Рамазанова
Следующая публикация
Нет комментариев