Предыдущая публикация
"Эҳтимол яқинда ўларман.
Ўшанда мени ҳеч ким эсламайди. Қабрим устида ҳеч ким турмайди. Мени таниган баъзи инсонлар: "Яхши инсон эди!", дейишади. Бошқалар эса: "Паст ва разил одам эди!, дейишади.
Ҳаёт китобидаги саҳифам ёпилади. Менинг келганимга далолат қиладиган ҳеч нарса қолмайди. Ҳаёт олдин қандай бўлса шундай ўз маромида давом этади. Ҳеч нарса ўзгармайди. Қуёш чиқаверади, ботаверади. Ягона ўзгарган нарса менинг йўқлигим бўлади.
Бутун ҳаётимни ташвиш билан гумонда ўтказдим. Бўлган ва бўладиган ишлардан қўрқиб яшадим. Ўзимни, ўзлигимни унутдим. Ўзгаларнинг гапи мен учун муҳим бўлди...!".
Феодор Достоевскийнинг "Бечора одамлар" китобидан.
Следующая публикация
Нет комментариев