Предыдущая публикация
Էս ինչքա՜ն է դատարկված հոգիս ...
Օրվանս հասանելիք խոսքը միմիայն աղոթքն է դարձել, արարումս՝ խնկարկում.....
Ցա՛վ ու ամո՛թ եմ ապրում....
.....էս անիծյալները որդեկորույս ծնողի հպարտությունն էլ ծախեցին....
...... թալանեցին՝ առանց աչք իսկ թարթելու....
ինչ հասցրին՝ գողացան,
ինչ կարողացան՝ ծախեցին.... խիղճն էլ, հոգին էլ, ամոթն էլ, հայրենիքն էլ, պատիվն էլ... ու ամենաթանկն էլ՝ մեր զավակներին... զավակների հետ էլ՝ ծնողի հպարտությունը...
Հիմի ասացե՛ք.
Որդուս արյան գնով ինձ փոխանցված կյանքով ես ո՞նց ապրեմ ու էտ անիծյալ ՝ «հպարտ ծնող» ասվածի աչքերին ես ո՞նց նայեմ.... բա դրա աչքերին նայել կլինի՞......
.......... *** *** ...........
Ցավում է հոգիս
Ու խնկի պես ծխու՜մ,
Ճաքել է սիրտս
Ու մոմի պես հալվու՜մ...
Ո՛չ լուսաբացն է
Մի կարգին բացվում,
Ո՛չ էլ գիշերն է
Իր դերն ստանձնում...
Ժպիտս մարում՝
Խռովք է դառնում,
Արցունքն էլ կյանքիս
Էս ո՜նց է փաթաթվում...
Ների՛ր ինձ, ՈՐԴԻՍ,
Որ վիշտն եմ ես գրկել
Ու մարած սրտով՝
Շիրիմիդ մոտ կանգնել..
Ուրիշ ելք չկա ՝
Աստված է վկա,
Հոգուս խո՜ր վերքին՝
Դե՛ղ - դարմա՛ն... չկա՜...
Ն. Մարգարյան
09. 04. 2021թ
............ *** *** ...........
02:01
Следующая публикация
Нет комментариев