Ունայնութիւն ունայնութեանց՝ ասեց Ժողովողը, ունայնութիւն ունայնութեանց, գ բոլորը ունայն է։ 3 Ի՞նչ օգուտ ունի մարդս իր բոլոր տառապանքիցը, որ քաշում է արեգակի տակին։ 4 Մի ազգ գնում է, եւ մի ազգ գալիս է, ե բայց երկիրը յաւիտեան կանգնած կայ։ 5 Եւ արեգակը ծագում է եւ արեգակը մար մտնում, եւ դէպի իր տեղը շտապում՝ եւ այնտեղ էլի ծագում։ 6 Քամի է գնում է դէպի հարաւ եւ դառնում դէպի հիւսիս, դառնում դառնում գնում է, եւ իր դարձուածքներովը դարձեալ ետ է գալիս քամին։ 7 Ամեն գետերը գնում են ծովը, բայց ծովը չէ լցվում. Այնտեղը ուր որ գնում են գետերը, կրկին այնտեղ են դառնում որ գնան։ 8 Ամեն խօսքերը տկար են, մարդ չէ կարող ասել. աչքը չէ կշտանում տեսնելուց, եւ ականջը չէ լցվում լսելուց։ 9 ժ Ինչ որ եղել էր, նա էլ կ’լինի. Եւ ինչ որ արուած էր, նա էլ կ’անուի. Եւ արեգակի տակին բնաւ մի նորա բան չ’կայ։ 10 Կա՞յ արդեօք մի այնպիսի բան, որի համար ասուի թէ սա նոր է. Արդէն հին դարերից եղած է նա, որ մեզանից առաջ եղել են։ 11 Առաջինների յիշատակը չ’կայ. Նաեւ այն յետինների համար էլ, որ գալու են՝ յիշատակ չէ լինելու նորանց մօտ, որ...ЕщёՈւնայնութիւն ունայնութեանց՝ ասեց Ժողովողը, ունայնութիւն ունայնութեանց, գ բոլորը ունայն է։ 3 Ի՞նչ օգուտ ունի մարդս իր բոլոր տառապանքիցը, որ քաշում է արեգակի տակին։ 4 Մի ազգ գնում է, եւ մի ազգ գալիս է, ե բայց երկիրը յաւիտեան կանգնած կայ։ 5 Եւ արեգակը ծագում է եւ արեգակը մար մտնում, եւ դէպի իր տեղը շտապում՝ եւ այնտեղ էլի ծագում։ 6 Քամի է գնում է դէպի հարաւ եւ դառնում դէպի հիւսիս, դառնում դառնում գնում է, եւ իր դարձուածքներովը դարձեալ ետ է գալիս քամին։ 7 Ամեն գետերը գնում են ծովը, բայց ծովը չէ լցվում. Այնտեղը ուր որ գնում են գետերը, կրկին այնտեղ են դառնում որ գնան։ 8 Ամեն խօսքերը տկար են, մարդ չէ կարող ասել. աչքը չէ կշտանում տեսնելուց, եւ ականջը չէ լցվում լսելուց։ 9 ժ Ինչ որ եղել էր, նա էլ կ’լինի. Եւ ինչ որ արուած էր, նա էլ կ’անուի. Եւ արեգակի տակին բնաւ մի նորա բան չ’կայ։ 10 Կա՞յ արդեօք մի այնպիսի բան, որի համար ասուի թէ սա նոր է. Արդէն հին դարերից եղած է նա, որ մեզանից առաջ եղել են։ 11 Առաջինների յիշատակը չ’կայ. Նաեւ այն յետինների համար էլ, որ գալու են՝ յիշատակ չէ լինելու նորանց մօտ, որ յետոյ են գալու։
Ամեն անգամ Քո տվածից երբ մի բան ես Դու տանում,Ամեն անգամ, երբ նայում եմ, թե ի՜նչքան է դեռ մնում,Զարմանում եմ, թե` ո՛վ Շռայլ, ի՜նչքան շատ ես տվել ինձ,Ի՜նչքան շատ եմ դեռ Քեզ տալու, որ միանանք մենք նորից:
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել, Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին. — Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել, Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։ Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ, Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում. — Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ, Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում... Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում, Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ. —Կարծես թե մեկը ինձ է երազում, Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք...
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 15
ԻՆՁ ԲԱՑԱԿԱ ՉԴՆԵՔ...
Ձեր լռությունը զնգում
Զրնգում է ձորով մեկ,
Ձեր լռության համերգում
Ինձ բացակա չդնեք...
Համբերություն եմ ասում,
Ակնարկներս կրկնեք,
Համբերության հանդեսում
Ինձ բացակա չդնեք...
Ձեր շուրջը ամպ է, կայծակ,
Քնով չանցնեք, չքնեք,
Քնեցիք էլ, արթնացաք,
Ինձ բացակա չդնեք...
Թվում է թե կամենաք
Մի օր երկինք կթռնեք,
Ձեր թռիչքի ժամանակ
Ինձ բացակա չդնեք...
Ձեր պնդության պատճառով
Դուք աշխարհներ կսնեք,
Իմ մեղմության պատճառով
Ինձ բացակա չդնեք...
Ես եմ քարե պատարագ
Ձեզնից սերված ընդունեք,
Դուք ձեր կամքին հակառակ
Ինձ բացակա չդնեք...
Ոչ խոստումներ, ոչ երդում
Չսպասեք ու չքննեք,
Անվերջ, անշարժ ձեր երթում
Ինձ բացակա չդնեք...
Աշխարհն իմ մեջ, ես՝ աշխարհի,
Գարունն իմ մեջ, ու ես՝ գարնան,
Արևն ուրախ, օրը բարի,
Երազն անհուն, անհանգրվան...
Մերժեմ օրենքն անհնարի,
Գնամ, նորից վերադառնամ,
Տեսնեմ աշխարհն այսքան բարի,
Գարունն իմ մեջ, ու ես՝ գարնան։
Շուրթերիս վրա դեռ չի դողացել
Ոչ մի սուտ երդում։
Սուտ երդումները միայն մեղավոր
Շուրթերն են սերտում։
Իմ երգերի մեջ խոսքերն եմ հյուսել
Ես ճշմարտության,
Այնպես եմ հյուսել, ինչպես իմ համեստ
Շնորհքն է ներում...
Դրա համար էլ կուրծքս չեմ ծեծել,
Որ ինձ հավատան,
Դրա համար էլ երդում չեմ կերել
Ես իմ երգերում։
Ինչ որ գրել եմ, ես իմ կրակված
Սրտով եմ գրել…
3 Ի՞նչ օգուտ ունի մարդս իր բոլոր տառապանքիցը, որ քաշում է արեգակի տակին։
4 Մի ազգ գնում է, եւ մի ազգ գալիս է, ե բայց երկիրը յաւիտեան կանգնած կայ։
5 Եւ արեգակը ծագում է եւ արեգակը մար մտնում, եւ դէպի իր տեղը շտապում՝ եւ այնտեղ էլի ծագում։
6 Քամի է գնում է դէպի հարաւ եւ դառնում դէպի հիւսիս, դառնում դառնում գնում է, եւ իր դարձուածքներովը դարձեալ ետ է գալիս քամին։
7 Ամեն գետերը գնում են ծովը, բայց ծովը չէ լցվում. Այնտեղը ուր որ գնում են գետերը, կրկին այնտեղ են դառնում որ գնան։
8 Ամեն խօսքերը տկար են, մարդ չէ կարող ասել. աչքը չէ կշտանում տեսնելուց, եւ ականջը չէ լցվում լսելուց։
9 ժ Ինչ որ եղել էր, նա էլ կ’լինի. Եւ ինչ որ արուած էր, նա էլ կ’անուի. Եւ արեգակի տակին բնաւ մի նորա բան չ’կայ։
10 Կա՞յ արդեօք մի այնպիսի բան, որի համար ասուի թէ սա նոր է. Արդէն հին դարերից եղած է նա, որ մեզանից առաջ եղել են։
11 Առաջինների յիշատակը չ’կայ. Նաեւ այն յետինների համար էլ, որ գալու են՝ յիշատակ չէ լինելու նորանց մօտ, որ...ЕщёՈւնայնութիւն ունայնութեանց՝ ասեց Ժողովողը, ունայնութիւն ունայնութեանց, գ բոլորը ունայն է։
3 Ի՞նչ օգուտ ունի մարդս իր բոլոր տառապանքիցը, որ քաշում է արեգակի տակին։
4 Մի ազգ գնում է, եւ մի ազգ գալիս է, ե բայց երկիրը յաւիտեան կանգնած կայ։
5 Եւ արեգակը ծագում է եւ արեգակը մար մտնում, եւ դէպի իր տեղը շտապում՝ եւ այնտեղ էլի ծագում։
6 Քամի է գնում է դէպի հարաւ եւ դառնում դէպի հիւսիս, դառնում դառնում գնում է, եւ իր դարձուածքներովը դարձեալ ետ է գալիս քամին։
7 Ամեն գետերը գնում են ծովը, բայց ծովը չէ լցվում. Այնտեղը ուր որ գնում են գետերը, կրկին այնտեղ են դառնում որ գնան։
8 Ամեն խօսքերը տկար են, մարդ չէ կարող ասել. աչքը չէ կշտանում տեսնելուց, եւ ականջը չէ լցվում լսելուց։
9 ժ Ինչ որ եղել էր, նա էլ կ’լինի. Եւ ինչ որ արուած էր, նա էլ կ’անուի. Եւ արեգակի տակին բնաւ մի նորա բան չ’կայ։
10 Կա՞յ արդեօք մի այնպիսի բան, որի համար ասուի թէ սա նոր է. Արդէն հին դարերից եղած է նա, որ մեզանից առաջ եղել են։
11 Առաջինների յիշատակը չ’կայ. Նաեւ այն յետինների համար էլ, որ գալու են՝ յիշատակ չէ լինելու նորանց մօտ, որ յետոյ են գալու։
Замечательно Наре джан,просто супер
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում...
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
—Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք...
Վ Տերյան