გულში ტკივილად დათარეშობს უშენობა,

თითქოს ყველაფერი ჩემში ჩამკვდარია ,
მტკივა სიყვარულით ჩემი უმეცრობა,
სულში ყველაფერი აირ-დაირია .
ვგევარ უკანასკნელ მოჰიკანს და
ვეძებ სიყვარულის მცირე ნასახს,
ბედმა შენით უშენობა მომისაჯა ,
სული ვეღარ ეგუება ვიწრო საკანს.
ვგრძობ , რომ ამაოა ყველაფერი ,
ვიცი მარტოდ ყოფნა გარდაუვალია,
უწმინდეს სიყვარულსაც ვეღარ ვშველი
ბედის განაჩენით, ყველას რაღაც ავალია.
ალბათ სწრაფად ამოვიკრავ გუდა ნაბადს,
ოცნების სამყაროში ისევ დავმკვიდრდები,
მერე შენი სიყვარულის ჩემ დიდ ნატვრას ,
ისევ შენზე ლოცვით დავემშვიდობები.