Предыдущая публикация
Раздво...
Пах сена, хвоі, хлеба,
Куцці,- усё не палічыць!
А я паглядваю на неба,
Ну не, каб чым дапамагчы
Бабулі,што яшчэ з ахвотай
На кухні посудам грыміць.
А я, нябітая блазнота,
Зноў пачынаю ціха ныць,
Што зорка пэўна ўжо не ўзыйдзе,
Хоць ты ўсе вочы праглядзі!
І мне ў такой дзіцячай крыўдзе
Бяры і спаць тады ідзі...
А ў сенцах з журавін кіселік,
І з дзічак варыва пахніць.
За стол нарэшце ціха селі...
Малітва...Так.як мае быць...
Гарачы квас, куцця з алеем,
Кіселік з цукрам-смаката!...
Ад зоркі на душы святлее,
Ад свечкі цень на паўкута...
Астатняе Дзядам пакінем.
Прыйдуць апоўначы яны..
Як тут заснуць малой дзяціне?
Ці праўда тое? Без маны?
Калоціцца дурное сэрца.
І вушка ловіць цішыню.
Здаецца, бразнулі відэльцы,
І нехта ціха кашлянуў...
Устану зараз і праверу,
Адпусціць толькі жах мяне...
І рыпнулі самотна дзверы.
Мігнулі цені па сцяне....
Следующая публикация
Комментарии 69