Предыдущая публикация
Левая колонка
Последний визит: 30 дек 2024
Թե գնում ես, այնպես գնա, որ քեզանից իմ հոգու մեջ հետք չմնա… Թե մնում ես, այնպես մնա, որ իմ սրտի ամեն անկյուն քեզնով լցվի ու լիանա… Թե սիրում ես, այնպես սիրիր, որ հիանամ, Որ հայացքիդ հանդիպելիս մի պահ կյանքից անէանամ, Որ չլսեմ ոչ մի շշուկ, չտարբերեմ ցերեկ եւ մութ, Որ տաք լինի ցուրտ ձմռանը, Եվ զովանամ շոգ ամռանը… Այնպես սիրիր, որ իմ սիրտը անվերջ թնդա, Որ այլ աչքեր եթե ժպտան, չնկատեմ ու լուռ անցնեմ… Սիրիր այնպես, որ արթնանամ՝ քեզ տեսնելու տենչանքով լի, Որ երբ քնեմ, քեզ երազիս այցելելու համար միայն… Այնպես սիրիր, որ խենթանամ… Այնպես սիրիր, որ արբենամ… Սիրիր այնպես, ինչպես… Ես՝ ՔԵԶ…
Հաճախ անհրաժետ է լինում ամեն ինչ նոր տողից սկսել: Բացել նոր էջ և նոր տողեր շարադրել, նորովի գրել: Իսկ ինչո՞վ ենք համոզված, որ մեր բացած այդ նոր էջը պետք է լինի առանց սխալների, անթերի, կատարյալ: Ինչու՞: Արդյոք այն պատճառով, որ մենք ենք այդ էջը լրացնում մեր ուզած ձևով: Իսկ ինչ է նախորդը ո՞վ էր լրացնում… էլի մենք, մեր անթերի ձեռքերով, մեր անսպառ մտքերով: Չէ… ես նախնտրում եմ գրել նույն էջին ջնջումներով, թերություններով: Ես չեմ ուզում լինել կատարյալ: Ես ուզում եմ լինել սխալական: Ես ուզում եմ մնալ մարդ: Դժվար է ամեն օր հասկանալ, որ դու ուզում ես որ քեզ հավատան, վստահեն, լուրջ վերաբերվեն: Դժվար է լինել <<փոքր>>: Ես այսօր կանգնել եմ միայնակ, ինքս ինձ ապավեն դառնալով: Ես այսօր ինքս եմ խոնարհվում իմ ա
На этом пока всё
Войдите в ОК, чтобы посмотреть всю ленту
1
- Elena MayerМосква