Предыдущая публикация
Хәерле җомга иртәсе белән дусларым.
Көннәрегез Аллаһның рәхмәтендә һәм рәхәтендә бәрәкәтле үтсен. Үзегезне һәм якыннарыгызны саклагыз.
Бүген укытучылар көне, коллегаларымны һөнәри бәйрәмнәре белән котлыйм. Тәннәренә тазалык, күңелләренә тынычлык, җаннарына иман байлыгы телим.
Бер укучы турында хикәямне диварга эләм. Кемне кызыксындыра, яндекска кереп, дәвамын үзегез укырсыз.
Сания Шәрипова
Аны гына яраттым
Хикәя
Әллә ни теләгем булмаса да, мине мәктәпкә эшкә күчереп, бишенче сыйныфка җитәкче итеп куйдылар. Моңарчы мин интернатта тәрбияче булып эшли идем. Эшемне бик яратып башкардым. Ике катлы бу бинада балаларның йөз иллегә җиткән чаклары булды. Монда үземне командирларча иркен тотам, тәрбияләү ысуллары күбрәк солдат казармасын хәтерләтә. Яшерен-батырыны юк, тел белән әйткәнне аңламасалар, кулларны да эшкә җиккәлим. Нигәдер, беркайчан да, минем баламны кыерсытасыз икән, дип килгән әти-әни юк. Шулай кирәк, дип кабул итәләрме, балалары үзләренә дә кирәкмиме, интернаттагы хәлләр белән кызыксынмыйлар. Өсләре бөтен, тамаклары тук, караулылар – шул җиткән. Дежурство, хезмәт тәрбиясе, дәрес хәзерләү, бәйрәм-ялларны оештыру – барысы да план буенча алып барылды. Укучылар йокыдан торганчы, эш урыныма килеп җитәм, аларны йокларга яткыргач кына кайтып китәм.
Беренче сентябрь көнне сыйныфым белән танышып чыккач, мин сезнең барыгызны да яратам, дидем. Чынында, берсен дә юньләп белмим. Интернатта күбрәк игътибар – зурларга. Мондый бәләкәчләр аларның энекәшләре-сеңлекәшләре булып, минем күрсәтмәләр буенча аларны карау өлкәннәр өстендә. Шуңамы, мин боларны озак кына кабул итә алмадым. Беренчедән, әзләр: барлыгы егерме ике укучы, икенчедән, әләкчеләр, өченчедән, күп сөйли торган карчыклар кебек, бөтен авыл яңалыгы аларда, сөйләп бетмичә, туктатам димә, берсен-берсе бүлә-бүлә, хәбәр чәчәләр. Бер ай чамасы бишенчеләргә ияләшә алмый йөргәндә, завуч тиздән тикшерү киләчәген әйтеп, һәрберсенә аерым характеристика язып, шәхси папкаларына салып куярга кушты. Дәресләрдән соң, тиз генә сызгалап чыгыйм әле, дип, эшкә тотындым.
Раил дигән малай, ачуыма тиеп, такта сөртергә тотынды. Эндәшмәдем, буе кыска булганлыктан, шап-шоп ыргый да ыргый, бәләкәй генә куллары белән чүпрәген юньләп бора алмыйча, идәнне акбурлы су белән ап-ак итеп, байтак кына кыштырдап йөрде. Инде кайтып китәр, дип, иркен сулыш алып куйдым. Кая ул, суын алмаштырып тормыйча, гөлләргә сибә башлады. Түзмәдем:
– Бар кайт инде, Раил, – дидем.
– Юк, кайтмыйм әле, Илгизне көтәм. Аларга бүген алты дәрес. Аннан балыкка барабыз, – дип, мышкылдап торган танавын җиңенә сөртеп ялтыратып, тагын нервымны ашады.
Минем, мәктәптән кайткач өйдәгеләргә булышырга, дәрес хәзерләргә кирәклеген аңлатырга, болай да укуының рәте юклыгын телгә алып битәрләргә, аның белән сөйләшеп вакыт уздырырга теләгем дә, вакытым да юк иде.
– Мә, укучы кеше борынын җиңенә сөртеп йөрми инде, син – зур егет бит, – дип, кулъяулыгымны бирдем. Аңардан котылу өчен:
– Гөлләргә пычрак су сибәргә ярамый, корыйлар алар, ә аларның матур булып үсәсе килә. Бар, Илгизне коридорда көт, азаккы дәресенә кермичә кайтып китсә, иярә дә алмый калырсың, – дидем, куып чыгарырга тырышып. Ә Раил чиләкне күтәреп чыгып китте дә, чиста су алып кереп, гөлләргә сипте:
– Апа, күрдегезме, чиста су сипкәч, берсе чәчкә атмакчы була, – диде.
Иренеп кенә үрелеп карадым. Чыннан да, зәңгәр буявыннан бушаган савытка утыртылган кышлау кынасы чәчәккә йомарланган.
– Апа, берәр ботагын сындырып, өйгә алып кайтып утыртсам, алыныр микән? Бездә бер гөл дә юк.
Гөл сындырырга ярамаганын, аңардан күреп башкалар да шулай эшләсә, нәрсә булачагын күз алдыңа китерергә кирәклеген искәртеп тормадым:
– Икене ал, берсе генә алынмаска да мөмкин, – дидем.
Следующая публикация
Нет комментариев