Предыдущая публикация
Месяц таму, увечары 14-га сакавіка напісаў гэты верш, а пад наступную раніцу не стала мамы...
Штодзень ты дзетак узгадаеш,
Хоць бачыш іх усё радзей.
Сваіх хваробаў тузін маеш,
Але ж хвалюе лёс дзяцей.
Як на чужыне той сыночак?
Сваё там шчасце ці знайшоў?
Адзін у тыдзень мне б званочак,
І боль бы з сэрца мой сышоў.
А як жа ты, мая дачушка?
Даўно ты з'ехала з сяла.
Мая унучачка-пампушка
Ў бабулі месяц не была.
А я ж ёй шапачку звязала
І шалік, каб узімку грэў.
Крыху і грошыкаў сабрала,
Каб весялей яе быў спеў.
Толькі мама ў думках з дзяцьмі, толькі мама,
Дзеткі, будзьце заўсёды людзьмі, просіць мама.
Да бацькоўскага дома заўжды вы спяшыце,
Ласку, клопат і веру матулі цаніце.
Чалавека радней не сустрэць нам у свеце,
Для яе сэнс і мэта жыцця - гэта дзеці,
Вы матулю сваю, як жыццё беражыце,
Шчасце, радасць, любоў ёй дарыце.
Следующая публикация
Комментарии 2