Предыдущая публикация
Օտարության մեջ ապրող մարդու համար հայրենիքի սերը թաքնված հիվանդության է նման: Նա նման է գուցե հոդացավի, որ արևոտ օրերին իրեն զգացնել չի տալիս, բայց բավական է անձրևի` կնվա: Օտարության մեջ ապրողի համար հայրենքի սերը գուցե նման է մարդու կտրած ձեռքին, որի կտրած մատերը շարունակում են «ապրել» մինչև վերջ: Մարդուն անընդհատ թվում է, թե մատները շարժվում են, կծկվում, բացվում: Հայրենիքը ցավող ատամ չէ, որ հանես կամ փոխարինես ոսկե ատամով: Եթե մարդը գոնե իր ներսում շարունակում է մարդ մնալ, հայրենիքը շարունակում է ապրել նրա մեջ` իբրև սրտի մի անկյունում քաշված սրբություն, իբրև գաղտնի տենդ, որ մի օր իրեն նորից զգացնել կտա...
Վարդգես Պետրոսյան
«Հավասարում բազմաթիվ անհայտներով»
Следующая публикация
Нет комментариев