Предыдущая публикация
Псіхалагічны эксперымент!
Даўно ведаю і трымаюся такога алгарытму -- рабіць спачатку сабе, а потым другім. Але часам цягне на эксперыменты. Вось ізноў эксперыментавала на малой радзіме, на Дзятлаўшчыне.
Прыехаў родны брат Барыс з сібірскага Іркуцка і папрасіў мяне наладзіць сустрэчу з ягонымі аднакласнікамі Дзятлаўскай СШ № 2 выпуску 1967 года. Прайшоў ужо 51 год з тых падзей.
І я стала перад выбарам. Ці ладаваць сустрэчу толькі для брата, ці спачатку сваіх сабраць, а потым ягоных. Паразважаўшы, я вырашыла трымацца псіхалагічна эфектыўнага выбару. Пагэтаму спачатку пачала арганізоўваць сустрэчу са сваімі аднакласнікамі выпуску 1971 года, а паралельна і з выпускам 1967 года.
Мае аргументы былі такімі. 1. Я так хачу і магу гэта рабіць. 2. Тым больш, школа, класы, дырэктар і настаўнікі адны і тыя ж. 3. Ды і я толькі раз у год прыязджаю на малую радзіму! 4. І прайшло ўжо 7 гадоў, як я арганізоўвала сустрэчу з аднакласнікамі ў 2011 годзе. 5. Мы ўсе пад Богам ходзім, пагэтаму трэба рабіць тады, калі хочацца і можацца.
Чаго толькі я не паспытала падчас падрыхтоўкі! І аднакласнікі з двух бакоў браліся ў рожкі, навошта два класы збіраць! І сваякі кінуліся дружна выказваць свае негатыўныя меркаванні. Бо так ніхто ніколі не рабіў!
Але я моцна трымалася свайго накірунку – толькі два класы разам! І я ўжо ведала з вопыту сваёй псіхалагічнай практыкі, што вынікі будуць вельмі эфектыўнымі!
І так і было!!! Нас сабралася хоць і няшмат, 11 чалавек з двух выпускаў, але як цудоўна мы правялі час! Школа зладавала нам цудоўную праграму – экскурсію па школе, у музей, прэзентацыю пра гімназію, выдатны канцэрт сіламі гімназістаў. Мы пасядзелі на сваіх месцах у класах, паказалі прэзентацыі пра нашыя выпускі, пачыталі свае і аўтарскія вершы, праспявалі песні.
Энергетыка зашкальвала! Усе былі апанаваныя высокім, творчым духам. Пачаліся творчыя экспромты, народ кінуўся працягваць канцэрт сваімі сіламі. О! Як гэта было прыгожа!
А потым пельменная Дзятлава “Лепім самі” завяршыла радаснай рэфлексіяй гэты псіхалагічны эксперымент, падчас якой кожны расказаў пра свае жыццёвыя шляхі, а брата майго Барыса віншавалі з народзінамі, 68-годдзем.
У чарговы раз я пераканалася – рабі тое, што ты хочаш сам, а не тое, што табе раяць другія. І табе дапамагае сам Бог!
Выказваю вялікую ўдзячнасць адміністрацыі школы, дырэктару Валерыю Васільевічу Ішуціну, намеснікам дырэктара Лене Анатольеўне
Бараненка і Іне Уладзіміраўне Ванчук за спрыянне і дапамогу.
Асаблівая ўдзячнасць нашым дзецям -- маёй дачцы Юліі і дачцы Барыса Яраславе. Яны так слаўна дапамаглі нам і арганізаваць, і правесці фота і відэа сесіі.
А вы бывалі ў сітуацыі выбару – сабе ці другім? Чым яны закончыліся? Раскажыце пра падобныя падзеі са свайго жыцця.
Следующая публикация
Комментарии 6