"მე შენ მოგიძღვენი ნაზი აკორდები, გაჩუქე სიტყვები და არა ვარდები… როგორ ვიფიქრებდი ასე აგორდები? როგორ ვიფიქრებდი ასე ავარდები? *** ცხოვრება -ჩოგბურთი. გავცვითე კორტები. თვალები დავხუჭე, გავხსენი კარტები… მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მშორდები?! მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მწარდები?! *** ჩემი სიცოცხლეა ყვითელი ფოთლები, თოვლი და ტალახი, შავ-თეთრი კადრები… მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები… მე შენ არ გჭირდები, მე არ გეკადრები. *** თუმცა, თუ ასეთი ლექსი ჩაბარდება, ვინ არ აგორდება? ვინ არ ავარდება?"
გამყიდეს, გამცვალეს, მაგრამ ვერ დამცალეს. ფეხზე დამიკიდეს, მაგრამ ვერ მიყიდეს. წამართვეს, გამწირეს - ეს მე არ მამცირებს. შემარქვეს, მომიგონეს - მაინც ვერ დამიმონეს. დაჭრილი დამტოვეს. ვეჩვევი სიმარტოვეს. გადამაგდეს, მომპარეს - გმადლობთ მტერს და მოყვარეს. მომატყუეს, დამათვრეს და ზეიმი გამართეს. ლამის მომკლან, ჩამქოლონ, ზედ წიხლი დამაყოლონ. ცრემლისთვის დამცინეს, მცხელა, თან მაციებს. ლექსებს მიწუნებენ, ვალს არ მიბრუნებენ. ყველგან ცუდს ხედავ, რას არ მიბედავენ. ღმერთო! რას არ ამბობენ, რა სიტყვით არ მამკობენ. ფრთები მაინც მეზრდება წერა არ მომბეზრდება. მიყვარს და მეყვარება, ეჭვიც არ მეპარება. სანამ არ დამმარხავენ - მშვიდს ვერსად მნახავენ. ლექს ვკიოდი, თან წვიმდა და მიბღვერდა მთაწმინდა...
“ზოგი ფიქრობს, პირჯვარია მთავარი, მაგრამ ასე, გეფიცებით, არ არი… ეკლესია ვერ იქნება აბჯარი, სულით თუ ხარ მკვლელი,ქურდი,ვაჭარი. თუ ლოცულობ,თან გიჭირავს ლახვარი, ლოცვის ფასი არის ჩირი გამხმარი. არც უღმერთოს,არც მორწმუნეს ვედრები, ვერ მივმხვდარვარ,თუმცა უკვე ვბერდები -ვისაც არ გავქვს მოშვებული წვერები, ვერ გავხდებით ჩვენ სამოთხის წევრები?”‘
me var erti damwyebi poeti nikos ver shevedrebi gmerto muza miwvie amas shegevedrebi,daili furceli dailia kalami chem megobrebs chemi tbili salami davigale agar minda brzola uazrod yofnas ki jobia wola
დრო ყველაფრის მკურნალია ოღონდ ჩემი არა, საოცარი უნარია დარდი წარა-მარა. რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი უმარტივეს ლექსად, წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით, ვერ ვიშორებ ვერსად. ცის ცრემლებზე მახსენდება, მე სიტყვები მამის, ღვინო სანამ გამეხსნება, მეც ავტირდე ლამის. ღამე სმაში მათენდება, დამეკარგა ღერძი, კიდევ რა არ მახსენდება, კიდევ რას არ ვებრძვი. საოცარი უნარია დარდი წარა-მარა, დრო ყველაფრის მკურნალია, ოღონდ ჩემი არა. ნიკო გომელაური
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 54
კაცი როცა იბადება,
ირგვლივ ყველა იბადრება!
ტვინი, ტანი, რომ ეზრდება,
ის ნელ-ნელა ხალხს ბეზრდება...
ხოლო, როცა მოხუცდება,
ჯანმრთელობა მოუცვდება,
აზროვნება გაჭირდება
- აღარავის არ სჭირდება.
ბოლოს, როცა გარდიცვლება,
ბევრი ბოცა დაიცლება.
ღრეობაა გამართული,
ისევ ყველა გაბადრული...
/ნიკო გომელაური/
მართლაც რომ ქართველს არა ჰყავს ტოლი.
"კუხნა", "ბალკონი", "ზალა", "პადვალი"
- მითხარით ენა ამის ბადალი.
"პესოკი", "სუმკა", "ტუფლი", "იუბკა".
"რომელი გოდა ხარ?" - "თხუთმეტი სუტკა"
"მოვპარე სპიჩკა - მაქვს ეს პრივიჩკა"
"ლამპოჩკა", "ჩაინიკი", "კრაოტი", "სტოლი"
- ამბიცია ულევია, ინტელექტი ნოლი
"შოფერი", "მატორი", "პაკრიშკა", "ლიჟები".
- საბა და ილია - "იმენა" გიჟები.
ნიკო გომელაური
გაჩუქე სიტყვები და არა ვარდები…
როგორ ვიფიქრებდი ასე აგორდები?
როგორ ვიფიქრებდი ასე ავარდები?
***
ცხოვრება -ჩოგბურთი. გავცვითე კორტები.
თვალები დავხუჭე, გავხსენი კარტები…
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მშორდები?!
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მწარდები?!
***
ჩემი სიცოცხლეა ყვითელი ფოთლები,
თოვლი და ტალახი, შავ-თეთრი კადრები…
მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები…
მე შენ არ გჭირდები, მე არ გეკადრები.
***
თუმცა, თუ ასეთი ლექსი ჩაბარდება,
ვინ არ აგორდება? ვინ არ ავარდება?"
ნიკო გომელაური//
მაგრამ ხტუნაობს რითმა ვით კვიცი
რამდენჯერ შევცდი, რამდენი ვჭამე,
მაინც გიყვარვარ, ნამდვილად ვიცი.
ცისფერ თვალების არ მქონდა რწმენა,
მე თვითონ ცისფერს ვატარებ თვალებს,
სალაპარაკოც ერთი გვაქვს ენა,
- ეს არის ენა, მე რომ მაწვალებს...
შენ ის ხარ, ვისაც ველოდი წლობით
- აუღწერელი სიტყვით და კალმით
არ დავიღლები შენს გვერდზე წოლით,
არ მომბეზრდება არც ერთი წამით.
რაც უფრო ბევრი გაივლის წელი,
მით უფრო მეტად შემიყვარდები
როგორც ბავშვს, მინდა, მოგხვიო ხელი
- ჩამოგახიო სულის ჩადრები.
შენთან როცა ვარ, ვარ როგორც რკინა,
რკინა, რომელსაც ვერ შეჭამს ჟანგი
თუმცა წარსულმა გული მატკინა,
მეხმიანება მგოსნების ჰანგი.
დღეს მე ისეთი ვარ ბედნიერი
- ვერ დაიკვეხნის ბევრი ხნიერი,
მაგრამ მგონიხარ ცრუ და ცბიერი,
ისე მიგიგავს ქალღმერთს იერი.
/ნიკო გომელაური/
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას.
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ დამიშლი ოღონდ სმას.
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს.
წელიწადის ყველა დროს
დღე-ღამეში ყოველ წამს
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს
მერე რა, რომ კოცნი სხვას!
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს!
წელიწადის.. არც ერთ დროს..
დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს..
არაფერზე მეტყვი ხოს..
შენი მაინც მუდამ მწამს!..
/ნიკო გომელაური
მაგრამ ვერ დამცალეს.
ფეხზე დამიკიდეს,
მაგრამ ვერ მიყიდეს.
წამართვეს, გამწირეს
- ეს მე არ მამცირებს.
შემარქვეს, მომიგონეს
- მაინც ვერ დამიმონეს.
დაჭრილი დამტოვეს.
ვეჩვევი სიმარტოვეს.
გადამაგდეს, მომპარეს
- გმადლობთ მტერს და მოყვარეს.
მომატყუეს, დამათვრეს
და ზეიმი გამართეს.
ლამის მომკლან, ჩამქოლონ,
ზედ წიხლი დამაყოლონ.
ცრემლისთვის დამცინეს,
მცხელა, თან მაციებს.
ლექსებს მიწუნებენ,
ვალს არ მიბრუნებენ.
ყველგან ცუდს ხედავ,
რას არ მიბედავენ.
ღმერთო! რას არ ამბობენ,
რა სიტყვით არ მამკობენ.
ფრთები მაინც მეზრდება
წერა არ მომბეზრდება.
მიყვარს და მეყვარება,
ეჭვიც არ მეპარება.
სანამ არ დამმარხავენ
- მშვიდს ვერსად მნახავენ.
ლექს ვკიოდი, თან წვიმდა
და მიბღვერდა მთაწმინდა...
/ნიკო გომელაური/
ოღონდ ჩემი არა,
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.
რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი
უმარტივეს ლექსად,
წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,
ვერ ვიშორებ ვერსად.
ცის ცრემლებზე მახსენდება,
მე სიტყვები მამის,
ღვინო სანამ გამეხსნება,
მეც ავტირდე ლამის.
ღამე სმაში მათენდება,
დამეკარგა ღერძი,
კიდევ რა არ მახსენდება,
კიდევ რას არ ვებრძვი.
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა,
დრო ყველაფრის მკურნალია,
ოღონდ ჩემი არა.
/ნიკო გომელაური /
magram me ras sheverebi me ver shevzleb vera
magram me ras shevedrebi me ver shevzleb vera
მაგრამ ასე, გეფიცებით, არ არი…
ეკლესია ვერ იქნება აბჯარი,
სულით თუ ხარ მკვლელი,ქურდი,ვაჭარი.
თუ ლოცულობ,თან გიჭირავს ლახვარი,
ლოცვის ფასი არის ჩირი გამხმარი.
არც უღმერთოს,არც მორწმუნეს ვედრები,
ვერ მივმხვდარვარ,თუმცა უკვე ვბერდები
-ვისაც არ გავქვს მოშვებული წვერები,
ვერ გავხდებით ჩვენ სამოთხის წევრები?”‘
/ნიკო გომელაური/
10 წამია რაც გაგიცანი
9 წამი არის რაც გავიხარე
8 არის წამი ვიგრძენი ტანი
7 წამის წინ შიგ ჩავიღვარე
6 გავიდა -წამება ექვსი
5 წამში გაჩნდა შენდამი ლექსი
4 უაზრო უშენო წამი
3 ჯერ პირჯვარი ,თვალებზე ნამი
2 წამში ხდება შეტევა გულის
1 წამში სკდება გულის ფიცარი
10 წამია რაც გაგიცანი
საუკუნეა რაც შეგიყვარე
დრო ყველაფრის მკურნალია
ოღონდ ჩემი არა,
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.
რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი
უმარტივეს ლექსად,
წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,
ვერ ვიშორებ ვერსად.
ცის ცრემლებზე მახსენდება,
მე სიტყვები მამის,
ღვინო სანამ გამეხსნება,
მეც ავტირდე ლამის.
ღამე სმაში მათენდება,
დამეკარგა ღერძი,
კიდევ რა არ მახსენდება,
კიდევ რას არ ვებრძვი.
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა,
დრო ყველაფრის მკურნალია,
ოღონდ ჩემი არა.
ნიკო გომელაური