Предыдущая публикация
وَنَادَيۡنٰهُ اَنۡ يّٰۤاِبۡرٰهِيۡمُۙ ١٠٤
104. Ва ӯро нидо кардем, ки: «Эй Иброҳим!
قَدۡ صَدَّقۡتَ الرُّءۡيَا ۚ اِنَّا كَذٰلِكَ نَجۡزِى الۡمُحۡسِنِيۡنَ ١٠٥
105. Батаҳқиқ хоби худро рост (дарамал иҷро) кардӣ». Албатта, Мо некӯкоронро ҳамчунин подош медиҳем.
Ояти 104-ум ҷавоби калимаи «ламмо» аст, ки дар аввали ояти Қаблӣ гузашт. Яъне баъди гуфтугузори падару фарзанд Аллоҳтаъоло ба Халили Худ нидо намуда гуфт, ки ай Иброҳим (а), он чӣ ман ба ту амр намудам, ба камоли сидқ ба ҷой овардӣ ва бо он, ки фарзанди худро дар заҳбгоҳ барои Қурбонӣ хобонидӣ, мақсад ҳосил шуд.
Дар ояти 105 Аллоҳтаъоло нидои Худро идома дода мефармояд, ки Мо бандагони некӯкорро баъди аз озмоиш гузаштанашон ба мақоми баланд мебардорем. Ас-Совӣ дар ҳошияи тафсири «Ҷалолайн» оварда, ки ҳикмати умда аз ин Қисса ҳамин буда, ки Аллоҳтаъоло Иброҳим (а)-ро Халили худ гардонид, яъне чун ӯ аз Парвардигори худ дархости фарзанд намуду Аллоҳтаъоло муноҷоти ӯро пазируфта, ба вай фарзанде ато намуд, ки як гӯшаи дилаш ба фарзандаш банду вобаста гардид. Бинобар ин, Аллоҳтаъоло зоҳиран дар шакли имтиҳон ба забҳ намудани фарзандаш ишора кард, то ки халилии пайғамбарашро баръало зоҳир бисозад. Дар ҳақиқат Иброҳим (а) бе ҳеҷ ягон истиҳола ва чуну чаро барои иҷрои амри Парвардигор ҷигарбанди худро ба забҳгоҳ ҳозир сохт ва муҳаббати Парвардигори худро аз муҳаббати фарзандаш болотару муқаддамтар гузошт. Ба ин васила Он ҳазрат (а) собит сохт, ки муҳаббати ӯ муҳаббати ҳақиқист. Бо оятҳои зер ба сари ин Қиссаи ибратомӯз боз мегардем:
اِنَّ هٰذَا لَهُوَ الۡبَلٰٓؤُا الۡمُبِيۡنُ ١٠٦
106. Батаҳқиқ, ин моҷаро ҳамон имтиҳони ошкор аст.
وَفَدَيۡنٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيۡمٍ ١٠٧
107. Ва ивази ӯ ҷонвар (гӯсфанд)-е додем, ки Қобили забҳи бузург буд.
Одатуллоҳ чунин аст, ки бандагони аброри худро ба содир сохтани чунин ҳодисоти пуршиддату вазнин озмоиш менамояд, чун озмоишро бо сарбаландӣ паси сар намуданд, ба онҳо мақому дараҷаҳои баланд ато мефармояд. Бинобар ин, зимни ояти мазкур омада, ки он чи бар сари Иброҳим (а) омад, дар ҳақиқат он як имтиҳони ошкору зоҳир аст.
Албатта, Иброҳим (а) аз имтиҳони басо бузург ва ниҳоят зоҳир бо сарбаландӣ гузашт, ин як имтиҳоне буд, ки байни бандаи мухлис ва бандаи мунофиқ тафовут мегузошт.
Аллоҳтаъоло зимни ояти 107-ум мефармояд, ки чун бандаи мухлиси Мо аз ин имтиҳони ҷиддӣ гузашт, халилии худро назди Мо собит сохт ва фарзанди Ӯ Исмоил (а) бо падари худ ёвар шуд, бар ивази Исмоил (а) гӯсфанди бузурге аз Ҷаннат ирсол намудем, то ки Иброҳими Халилуллоҳ ӯро ивази писари худ Исмоил (а) Қурбонӣ намояд.
Дар мухтасари Ибни Касир зимни мазмуни ин оят аз Ибни Аббос (р) чунин ривоят омада аст: «Ҳарчанд забҳи фарзанд корест басо вазнину аз тасаввури инсонл ин, номи неки ӯ (а) то рӯзи Қиёмат, чуноне, ки ояти зер мефармояд, боқист...🤍🌙
Следующая публикация
Комментарии 2