Предыдущая публикация
Ривоят:Жиззаки йигит бўлган экан.
Бир куни отаси унга халтада мих берибди ва жахлини боса олмаганда бир донадан олиб устунга қоқишни буюрибди. Биринчи куни устунда ўндан ортиқ мих пайдо бўлибди. Иккинчи хафта йигит ўзини қўлга олишни яхшироқ эплай бошлабди.
Нихоят шундай кун келибдики, устунга битта хам мих қоқилмабди. Йигит бу хақда отасига маълум қилибди. Шундан сўнг ота ўғлига хар сафар жахлини жиловлаганида битта мих олиб ташлашни буюрибди.
Бир муддатдан кейин ўғил суюнганча келиб, отасига устунда бирорта мих қолмаганини айтибди. Ота қўлидан тутиб, ўғлини ўша устун ёнига олиб бориб, дебди:
- Сен бу ишнинг уддасидан чиқдинг, бироқ устундаги мих изларини кўряпсанми? Энди устун аввалгидай чиройли ва нуқсонсиз холига қайтмайди. Бировга ёмон гап гапирганингда, унинг қалбида хам худди мана шунақа излар қолади. Кейин қанча узр сўрама, кўнгилни олдинги холига келтириб бўлмайди . . . ! !
Следующая публикация
Нет комментариев