Предыдущая публикация
З майго дзённіка.
Заўтра ў школу.
Публікацыя ў інтэрнэце:
"Вчера покупали с дочкой канцелярские принадлежности в школу. Она стала посреди торговых рядов и начала ныть: "Не хочу, чтобы лето заканчивалось. Не хочу в школу". Минут двадцать её успокаивала. Моя дочь -- учитель младших классов".
У школу ідуць не толькі вучні, але і настаўнікі. Вучні ідуць за ведамі, а настаўнікі? Можа ў гэтым навучальным годзе ў іх будуць нейкія новые падыходы да працэсу навучання? Некалькі дзён таму адбыўся Рэспубліканскі педсавет. Штосьці на ім абмяркоўвалі найлепшые педагогі краіны. Вось, напрыклад, што гаварыла на педсавеце настаўнік гісторыі Забродскай сярэдняй школы Шклоўскага раёна Рыта Мішына: "Сістэма адукацыі — адзін са складнікаў ідэалогіі беларускай дзяржавы. Навучальныя ўстановы — значныя звёны ідэалагічнага механізма, бо менавіта тут у свядомасць маладога пакалення закладваюцца традыцыйныя каштоўнасці, фарміруецца грамадзянскасць і патрыятызм".
У чым тут навізна? Гэтаму тэзісу ўжо не адзін дзясятак гадоў. Галоўны складнік школьнай адукацыі -- ідэалогія. А веды? Ды й як закласці ў мозг зусім маладога чалавека традыцыйныя каштоўнасці? Або грамадзянскасць? Ці патрыятызм? Гэта ж пачуцці. Чалавек любіць сваю сям'ю, сваіх бацькоў, любіць сваю краіну. Чалавек з нянавісцю адносіцца да вайны. Пачуцці прыходзяць з жыццём. Яны мяняюцца ў чалавека з жыццёвымі абставінамі. А жыццёвыя абставіны бываюць вельмі супярэчлівымі. Калі іх тлумачыць з улікам ідэалагічных догмаў, немагчыма не схлусіць. Вучні ніколі не даруюць настаўніку хлусню.
Галоўнае ў школе -- вучоба. Галоўнае ў працы настаўніка -- шчыра дзяліцца з вучнямі ведамі. А ідэалогія няхай існуе дзесьці побач, калі ад яе нельга адмовіцца.
Следующая публикация
Нет комментариев