Бир донишманд Каъбани тавоф

қиларкан,
соч-соқоллари оқарган бир
кишини
елкасига опичлаб олган одамга
дуч
келибди.
Ҳалиги одам ҳадеб елкасидаги
қарияга:
- Ёшлигимдагиси камлик
қилгандек,
энди кексайганимда ҳам
бошимга дард
бўлдинг! - дермиш.
Буни эшитган донишманд
ҳайратини
яширолмабди:
- Эй дўст, афсус, сен бу
миннатларинг
билан
отангга қилган
яхшиликларингни
савобидан жудо
бўляпсан. Отангни эъзозлаш
сенинг
бурчинг-ку!
- Эй биродар! Нималар деяпсиз?
Елкамдаги отам эмас, ўғлимдир.
Мен
унинг отасиман, - дебди ҳалиги
киши.
Донишманд баттар
ҳайратланибди:
- Ахир унинг соч-соқоллари
оппоқ, сендан
қари кўринади-ку!
- Ҳа-а, - дебди бошини чайқаб у
одам. -
Ўғлим номаъқул, бадфеъл
хотинга
уйланиб қўйиб шу кўйга тушди...
Донишманд уйга қайтгач, бу
воқеани
шогирдларига айта туриб,
дебди:
Эркакнинг афт-ангори унинг
хотини
ҳақидаги энг ишончли ҳужжат
экан . . . !