Предыдущая публикация
UNUDA BİLMİRƏM
Terek sularını seyrə dalaraq,
Öz ilk sevgilimi anıram yenə.
Bu yaşıl sahildə neçə il qabaq
Yandığım kimi də yanıram yenə.
Od alır qəlbimdə hisslər, duyğular
O son ayrılığı saldıqca yada.
Deyin sevgilimi, deyin, ey sular,
Ayrılıq üçünmü sevdim dünyada?!
Susdu bu sahildə o qızın səsi,
Güllər, çiçəklər də başını əydi.
Sevgilimə deyən düşmən gülləsi
Sandım ki, mənim öz qəlbimə dəydi.
Bu mavi sulara son dəfə baxdı,
Əbədi yumuldu o mavi gözlər
Axdı ləpələr tək, süzülüb axdı
O dalğın baxışlar, səmavi gözlər...
Fəqət biz susmadıq, biz coşduq yenə
Vətənin Lenası, Volqası kimi.
Hissəmiz sahildən düşmən üstünə
Axdı bir intiqam dalğası kimi.
Dedim, o ölsə də qəlbində zəfər
Ölmədi arzusu, eşqi, sevdası.
Topların səsində Berlinə qədər
Getdi onun səsi, onun sədası...
Çox illər keçibdir həmin o gündən
Odla nəfəs almır bu torpaq, bu su.
İndi bu sahildə duymayıram mən
Mərmi vıyıltısı, barıt qorxusu.
Elə bil rəngini dəyişir yer də,
Dava, qan görməyib sanki bu diyar.
Sahil boyundakı kənddə, şəhərdə
Nə sınıq pəncərə, nə uçuq ev var.
Təzə ot bitirib qoynunda o vaxt
Səngər qurduğumuz təpələr belə.
Traktor səsiylə salamlaşaraq,
Yeni nəğmə deyir ləpələr belə.
Lakin mən yenə bir döyüşçü kimi
Anıram o keçən illəri bir-bir.
Ölən sevgilimi, ölməz eşqimi
Ürəyim unuda, unuda bilmir.
1956.
Следующая публикация
Нет комментариев