Ես գնալով ավելի եմ մոտենում քեզ, Որ ետ առնեմ փշուրները իմ անցյալի. Նրանք,ախր քեզ մոտ պահված, Նրանք,ախր,տանջում են քեզ... Հորիզոնը ինձ շշնջաց, Որ ծառուղու խոտերի մեջ Կծկվել է մի երազանք... Պահն ասում էր՝պիտի լինել անհնազանդ, Թե մեղքերը ներծծվել են... Ես անընդհատ մոտենալով ծերացել եմ... Իսկ դու՜,դու ի՜նչ, Դու չես օգնում ինձ կրճատել ճանապարհը, Բայց անցյալս այնքա՜ն պինդ ես պահել քո մեջ, Պահել ես ջինջ... Ես գնալով ավելի եմ մոտենում քեզ՝ Ինչպես արևն՝օրվա կեսին, Ինչպես որբերն անհեռատես՝ Իրենց տանը... Ես քեզ...ես քեզ... Ահա նորից ես քամվեցի, Եվ իմ վերջին կաթիլները Ցավեր դարձան. Ես գնալով էլ ավելի մոտեցա քեզ, Քեզ հասնելով...էլ ավելի վերադարձա'...
Կյանքում հաՃախ սպասում ենք մենք Որ Մեզ Ասեն ´´ Սիրում եմ ՔԵԶ´´ Եվ Շատ հաճախ մոռանում ենք որ նրանք էլ սպասում են մեզ... Այնպես որ դու շատ մի սպասիր որ նա ասի ´´ Սիրում եմ Քեզ´´ Այլ դու նրան ընդառաջիր եվ դու ասա ´´ Սիրում եմ ՔԵԶ´´. Կյանքում եղիր դու միշտ այդպես Անկեղծ սրտով մաքուր հոգով, Եվ իմացիր որ միշտ կապրես Երկար մի կյանք հանգիստ խղճով Եթե սիրես կյանքում մեկին Եղիր դու միշտ նրա կոխքին Ասա հաճախ, որ "Սիրում Ես" Եվ դու նույնպես շատ կսիրվե
Ես չեմ կարող չհավատալ
Կռունկների վերադարձին,
Երբ արթնացող առվակն արդեն
«Բարի գալուստ»,
«Բարի լայս» է ասում դաղձին,
Երբ պատրաստ է հողը՝ լալու
Մայրանալու
Խուտուտ բերող մի սարսուոից,
Եվ քունն առած ծծկեր մի ծիլ
Նայում է իր թավշյա խոնավ
Խանձարարուրից...
Ես չեմ կարող չհավատալ
Այն զինվորի սուրբ երդումին,
Որ երդումը հազիվ կերած,
Կուրծքը դրել խրամատի
Խոնավ թմբին,
Ծիծաղում է մահի վրա։
Ես չեմ կարող չհավատալ
Արյան գույնին իմ երակի...
Սիրիր, որ սիրվես” իզուր չէ ասված Իզուր չի ասել ամենազոր Աստված, Որ քեզ սիրողից երես մի դարձնի Կյանքը քեզ նույն կերպ կպատասխանի: Երբ հետո սիրես էլ քեզ չեն սիրի, Երբ որ նվիրվես էլ չեն նվիրվի, Երես կդարձնեն նույն հենց քեզ նման Եվ խաբկանքներ քեզ միայն կմնան: Եվ այդ ժամանակ շատ ուշ կլինի, Երբ որ իմանաս սերն ինչ գույն ունի
Քո աչքերի հետ Ես հավերժաբար զրույց եմ արել, Սակայն եղել եմ ուրիշ մաշկի մեջ, Ուրիշ երկրի մեջ, Ուրիշ մի վայրում... Բայց իմ զրույցը քեզ հետ է եղել, Քո աչքերի հետ: Դու նա ես, որն իր բացակայությամբ Դատարկ է թողնում իմ էությունը: Նա, ով արարվեց, Որ ունայնության այս մթնոլորտում Մենակ չմնամ: Դու նա ես, Ով ինձ ուրիշ մի դարում Ասաց` սպասիր… Սակայն այս դարում, Ների’ր, չեմ կարող Արդեն սպասել:
Petk 4e trel ev mtacel. es inqs el em ayt drutyan mej ev haskacel em vor 4petke mi Martu hamar tanjvel ov arjani 4e. petke uxaki linel ujex ev karoxanal cav@ jnjel mer srteric
Uremn jnji Ancialit dar@ Husher@, pakir ayt girq@ vor@ qez hamar ancialum karevor er. isk hima sksir aprel apagayov ev nor anaknkalnerov. Kgnes mi girq vor@ kkartas amen mi ej@ u qez hamar shat durekan klini.
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Նա գլուխը կախեց ,նայեց ինքն իր դիմանկարին ու գլուխը աջ թեքելով վառեց կարմիր ու թունդ մալբորոն ,աչքերը փակեց ,գլուխը հենեց փայտե աթոռին,ծանր տնքաց ,հետո ձեռքերով գրկեց գլուխը ,ծխում...
Комментарии 105
Ես գնալով ավելի եմ մոտենում քեզ,
Որ ետ առնեմ փշուրները իմ անցյալի.
Նրանք,ախր քեզ մոտ պահված,
Նրանք,ախր,տանջում են քեզ...
Հորիզոնը ինձ շշնջաց,
Որ ծառուղու խոտերի մեջ
Կծկվել է մի երազանք...
Պահն ասում էր՝պիտի լինել անհնազանդ,
Թե մեղքերը ներծծվել են...
Ես անընդհատ մոտենալով ծերացել եմ...
Իսկ դու՜,դու ի՜նչ,
Դու չես օգնում ինձ կրճատել ճանապարհը,
Բայց անցյալս այնքա՜ն պինդ ես պահել քո մեջ,
Պահել ես ջինջ...
Ես գնալով ավելի եմ մոտենում քեզ՝
Ինչպես արևն՝օրվա կեսին,
Ինչպես որբերն անհեռատես՝
Իրենց տանը...
Ես քեզ...ես քեզ...
Ահա նորից ես քամվեցի,
Եվ իմ վերջին կաթիլները
Ցավեր դարձան.
Ես գնալով էլ ավելի մոտեցա քեզ,
Քեզ հասնելով...էլ ավելի վերադարձա'...
14:04Կյանքում հաՃախ սպասում ենք մենք
Որ Մեզ Ասեն ´´ Սիրում եմ ՔԵԶ´´
Եվ Շատ հաճախ մոռանում ենք
որ նրանք էլ սպասում են մեզ...
Այնպես որ դու շատ մի սպասիր
որ նա ասի ´´ Սիրում եմ Քեզ´´
Այլ դու նրան ընդառաջիր
եվ դու ասա ´´ Սիրում եմ ՔԵԶ´´.
Կյանքում եղիր դու միշտ այդպես
Անկեղծ սրտով մաքուր հոգով,
Եվ իմացիր որ միշտ կապրես
Երկար մի կյանք հանգիստ խղճով
Եթե սիրես կյանքում մեկին
Եղիր դու միշտ նրա կոխքին
Ասա հաճախ, որ "Սիրում Ես"
Եվ դու նույնպես շատ կսիրվե
Տխուր է օրը բոլորի՞ համար,
Թե՞ ես եմ այսպես դժվար կարոտել.
Տերևաթափ է ամենո՞ւր հիմա,
Թե՞ միայն ես եմ թևաթափ քո դեմ:
Եվ ո՞ւր ես հիմա, տխո՞ւր ես, տրտո՞ւմ,
Դո՞ւ էլ ես հիշում այն օրը խոնավ,
Երբ աշնան ցրտին վառվեց իմ սրտում
Մի տաքուկ արև՝ քո տեսքով խոնարհ
Երազիս մեջ ես ինձ տեսա քո աչքերով,
Քո աչքերով, քո աչքերով ճանաչեցի:
Երազիս մեջ ես մեռա ինձ անիծելով,
Երազիս մեջ ես ինձանից ամաչեցի:
Երազիս մեջ քեզ խղճացի հազար անգամ,
Հազար անգամ քեզ ներեցի երազիս մեջ
Եվ զարմացա, ավելորդ է ասելն անգամ,
Թե ես ինչպես համբերեցի երազիս մեջ:
Երազիս մեջ համբերեցի: Բայց արթնացա
Եվ հասկացա, որ վաղուց ես ինձ սպանել...
Ես մեկն էի, ինչպես է, որ երկու դարձա.
Միտք եմ անում... ոուչեմ կարոխ լուսաբանել:
Կռունկների վերադարձին,
Երբ արթնացող առվակն արդեն
«Բարի գալուստ»,
«Բարի լայս» է ասում դաղձին,
Երբ պատրաստ է հողը՝ լալու
Մայրանալու
Խուտուտ բերող մի սարսուոից,
Եվ քունն առած ծծկեր մի ծիլ
Նայում է իր թավշյա խոնավ
Խանձարարուրից...
Ես չեմ կարող չհավատալ
Այն զինվորի սուրբ երդումին,
Որ երդումը հազիվ կերած,
Կուրծքը դրել խրամատի
Խոնավ թմբին,
Ծիծաղում է մահի վրա։
Ես չեմ կարող չհավատալ
Արյան գույնին իմ երակի...
Ինչու՞ սիրեցիր իմ տխրությունը,
Իմ արցունքները ինչու՞ սիրեցիր.
Եվ այդքա՜ն, այդքա՜ն անողոքաբար,
Կամքիս տիրեցիր:
Հիմա չեմ կարող ոչ կարգին ժպտալ,
Ոչ էլ աներկյուղ, մի կուշտ ծիծաղել.
Ինչու՞ սիրեցիր իմ տխրությունը,
Իմ արցունքները ինչու՞ սիրեցիր:
Սիրիր, որ սիրվես” իզուր չէ ասված
Իզուր չի ասել ամենազոր Աստված,
Որ քեզ սիրողից երես մի դարձնի
Կյանքը քեզ նույն կերպ կպատասխանի:
Երբ հետո սիրես էլ քեզ չեն սիրի,
Երբ որ նվիրվես էլ չեն նվիրվի,
Երես կդարձնեն նույն հենց քեզ նման
Եվ խաբկանքներ քեզ միայն կմնան:
Եվ այդ ժամանակ շատ ուշ կլինի,
Երբ որ իմանաս սերն ինչ գույն ունի
Ես քեզ կասեմ...
... Զարհուրելի~ խոսքեր կասեմ:
Կասեմ, որ դու միշտ ինձ հետ ես,
Միշտ ինձ հետ ես,
Ինչպես ծուխը ծխախոտի`
Բերնիս վրա,
Հագուստիս մեջ,
Իմ թոքերում..
Քո աչքերի հետ
Ես հավերժաբար զրույց եմ արել,
Սակայն եղել եմ ուրիշ մաշկի մեջ,
Ուրիշ երկրի մեջ,
Ուրիշ մի վայրում...
Բայց իմ զրույցը քեզ հետ է եղել,
Քո աչքերի հետ:
Դու նա ես, որն իր բացակայությամբ
Դատարկ է թողնում իմ էությունը:
Նա, ով արարվեց,
Որ ունայնության այս մթնոլորտում
Մենակ չմնամ:
Դու նա ես,
Ով ինձ ուրիշ մի դարում
Ասաց` սպասիր…
Սակայն այս դարում,
Ների’ր, չեմ կարող
Արդեն սպասել:
Պատահում է սիրտդ լցվում,
Ու չի լալիս ժամանակին,
Ամպը անձրև է խոստանում,
Ու չի տալիս ժամանակին
Շտապում է կամ ուշանում,
Եվ այսպես էլ գլխի չընկանք,
Թե մեր ուզած ժամանակը
Երբ էգալիս ժամանակին...
Խնդրում եմ`մնա,չգնաս հանկարծ,
Որ ես չլինեմ այսքան ավերված,
Որ կարոտներից ես չխենթանամ,
Իմ հույսի գոցված դռները բանամ...
Մնա, որ ապրեմ, ճախրեմ քեզանով,
Թեկուզ` երազում և կամ` մի թևով...
Միայն թե զգամ, որ խենթիս կյանքում
Շատ հեռուներից լույս է ճառագում...
Մնա, որ հոգիս անվերջ սավառնի,
Աչքերիս լույսը որ չպակասի...
Իսկ թե որոշես մի օր էլ գնալ`
Սրտիս զարկերը, ՀՈԳԻՍ, քեզ հետ տար..
Քեզ որ առնեմ`էլ չեմ թողնի,
Ես քո ցավը կտանեմ,
Թեկուզ սերդ դժոխք լինի,
Ես քեզ դրախտ կտանեմ:
~*~
Թե աղբյուր ես դու կենդանի,
Ես քեզ ծարավ երաշտն եմ,
Քեզ որ առնեմ`էլ չեմ թողնի,
Աստըծու տեղ կպաշտեմ:
Դու ինձ կըփնտրես, երբ ես չեմ լինի
Կանգնած ամեն օր քո ճամփի վրա,
Երբ մենակության լալկան ուռենին
Կըթեքվի մի օր քո ճամփի վրա։
Ձայնըս կըլսես հեռու ձորերից,
Ինչպես հեռացող գնացքի սուլոց,
Սարսուռով կտաս անունըս նորից
Եվ ունայն հույսով կընետվես փողոց։
Բայց ես չեմ լինի ծանոթ մարդկանց մեջ,
Ձեր դռան մոտով չեմ անցնի կրկին,
Դու քայլամոլոր կշրջես անվերջ,
Եվ զղջման բոցով կայրվի քո հ
Երբ? կլինի և... կլինի?, իմ երազ,
Կդիմանամ? այս փորձությանը վայրի,
Թե? խենթ սերս, տագնապներս ինձ գերած
Հուր կդառնան, կխենթանան, ինձ կայրեն...
Ասում են, թե միանգամից կյանքում ոչի՜նչ չի կատարվում.
Միանգամից ո՛չ մի կարպետ եւ ո՛չ մի գորգ չի պատըռվում,
Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից,
Միանգամից ձյուն չի գալիս եւ չի փչում անգամ քամին:
Մի՛րգ չի հասնում միանգամից, ո՜ւր մնաց թե՝ խելոքանան,
Զո՛ւյգ չեն կազմում միանգամից, ու՜ր մնաց թե՝ երեքանան:
Միանգամից չեն կշտանում եւ չեն զգում ջրի կարիք.
Ո՛չ այսօրն է անցյալ դառնում, ո՜չ էլ վաղն է դառնում գալիք:
Այս ամենը ճիշտ է, հարկա՛վ,</
...ЕщёԱսում են, թե միանգամից կյանքում ոչի՜նչ չի կատարվում.
Միանգամից ո՛չ մի կարպետ եւ ո՛չ մի գորգ չի պատըռվում,
Միանգամից բերդ չի շինվում ու չի քանդվում միանգամից,
Միանգամից ձյուն չի գալիս եւ չի փչում անգամ քամին:
Մի՛րգ չի հասնում միանգամից, ո՜ւր մնաց թե՝ խելոքանան,
Զո՛ւյգ չեն կազմում միանգամից, ու՜ր մնաց թե՝ երեքանան:
Միանգամից չեն կշտանում եւ չեն զգում ջրի կարիք.
Ո՛չ այսօրն է անցյալ դառնում, ո՜չ էլ վաղն է դառնում գալիք:
Այս ամենը ճիշտ է, հարկա՛վ,
Հենց այսպես է, ինչպես որ կա:
Սակայն եթե իմ կյանքի մեջ գեթ հարցնեին մի՛ անգամ ինձ,
Թե ես ի՞նչ եմ գերադասում,
Ի՞նչ եմ ուզում
Ու երազում,
Ես կասեի.
- Ինչ լինում է՝ թող որ լինի ՄԻԱՆԳԱՄԻ՜Ց...
Класс! 2
Հեռու-մոտիկ , մեծ ու փոքրիկ ինձ հարազատ ու թանգ մարդիկ.
Կուզեմ լինեք միշտ երջանիկ,
Կուզեմ ԱՍՏՎԱԾ ձեզ պահպանի չարիքներից այս աշխարհի,
Եվ թե նույնիսկ խավար ու մութ ,կսկիծ ու ցուրտ,
Անուններով ձեր բոլորի ես կաղոթեմ մոմերը վառ,
Որ հավիտյան հավիտենից ամբողջ կյանքում լինեք անմար...