Предыдущая публикация
#պատմ
#Ադմ
Մաս 5
Նրանցից մեկը մոտեցավ ինձ ու սկսեց խոսել։ -Ինչի՞ ես առանձնացել,- հարցրեց նա։ - Մենակ մնալը ավելի լավա,- պատասխանեցի ես։ -Շատ կոպիտ ես,- ասաց նա։ -Գիտեմ շատ են ասել ,- պատասխանեցի ես ու հեռացա նրա մոտից։ " Շատ կոպիտ ես " մտքումս անընդհատ այդ խոսքերն էին, իհարկե նրանց հեշտ է դա ասել, նրանք չեն զգացել այն ամենը ինչ ես։ Ատում եմ բոլոր տղաներին, բոլորն էլ նույնն են, ինչքան հեռու նրանցից մնամ այնքան լավ։ ~ Սոֆայի անունից ~ -Սոֆա , ի՞նչա եղել Հասմիկի հետ,- հարցրեց Գեւորգը։ -Ի՞նչ նկատի ունես,- պատասխանեցի ես։ -Մի տեսակ հեռուա իրան պահում, չի ուզում շփվի մեր հետ։ - Կներես, ես չեմ կարա պատմեմ, համոզված եմ իրան էդ դուր չի գա։ -Խոստանում եմ ինքը ոչ մի բան չի իմանա,-սկսեց համոզել Գեւորգը։ Ես մի պահ նայեցի Սոնային եւ ստանալով նրանից դրական նշան, սկսեցի պատմել։ -Հասմիկը շատ դժվար մանկությունա ունեցել, իրա հայրը միշտ ծեծում էր մորը հենց իր աչքերի առաջ, շատ անգամա պատմել էդ մասին,մի անգամ նույնիսկ տնիցա փախել, որ չտեսնի էդ ամենը։ Շուտով մայրը չի դիմացել էդ ամենին ու գնացելա,երբ Հասմիկը 7 տարեկան էր, իսկ իրեն հիմա տատիկնա պահում,էդ օրվանից ոչ հորը ոչ մորը չի տեսել։ Ու ընդհանրապես ինքը փակ անձնավորությունա մեզնից բացի ոչ ոքի հետ չի շփվում։ Ես պատմեցի ամեն ինչ ու զգացի թե ինչպես նրանք քարացան, երեւի այդպիսի պատմության չէին սպասում, Գեւորգը մի վարկյանում վերափոխվեց՝ լրջացավ, նրա դեմքը մթնեց իսկ աչքերը ինչ որ տարորինակ արտահայտություն ստացան։ 〰 Շարունակության համար + 〰
Следующая публикация
Комментарии 10