არდი ვერ გამიქრო განშორებამ, იცი?! მე დღეს ისევ მედარდები... ვიცი რომდაგკარგე სამუდამოდ, ვიცი და მაინც მენატრები.... გრძნობა მომეძალა შენინახვის, გული მოლოდინით ამიტირდა, კიდევ გავუძლებდი სიმარტოვეს; მაგრამუშენობა გამიჭირდა..
მტკივხარ... აი აქ ჩემში, შიგნით. არა, გულში არა, გულთან ახლოს, ძარღვებში მოძრავ სისხლში.. თითოეულ წვეთში ვგრძნობ ამ უსაშველო და ღრმა ტკივილს.. მტკივხარ... ცის კიდემდე, ღრუბლებს მიღმა. ჰორიზონტზე ჩაყოლებულ, მიტოვებულ სივრცის მწკრივში.. მტკივხარ... მიწისგან დროებით ნათხოვარ სხეულში. სულში, სულში მტკივხარ....
ახლა ფანტელივით დავვარდები ვეღარ ვიფარფატებ ალუდ! უკვესანთელივითვიღვენთები ვეღარ გავიზრდები ალუდ! თითქოს ორმაგია ყველაფერიარცერთისამყარო არ მსურს ჩემი გული ხელის გულივით მაქვს მოგხვევ დამოგაფრქვევსალმურს, სადღაც მოიწყინეს კალმოსნებმაც, აღარ უხარია არც სულს,გავაწამები და მოვიგონებთ შენს ლამაზ ღიმილიან წარსულს.
დარდი ჩამოწვა საქართველოში!." ვერ მოინელეს მთის შვილის წასვლა.. თვალზეარ შრება ცრემლი ულევი და მას დასტირის სულ ყველა ახლა!.. ალუდამოკვდა..არა არ მოკვდა, მასში ისევ ჩქეფს ქართველის სისხლი!.. რა ტკბილიიყო რა სათნო იყო.. ყველას აჩვენა მან მისი ნიჭი.. ასე ამბობენ ქერთველივაჟი არ მოიკლავსო თავსო არასდროს! არა ალუდა,შენ არ მომკვდარხარ ჩვენშიდატოვე ლამაზუ სული.. ღმერთმა შეგინდოს და შეგიწყალოს მე შენ მიყვარხარქეთელაური!.. მარიამ შენგელაია
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას ლურჯი თვალები, ცასავით ლურჯი..... ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას თეთრი მკლავები, ნისლივით თეთრი.... ხომ უნდა ჰქონდეს, ბედნიერი წუთების განცდა, იცოდეს ტრფობა, სინანული და სიმწუხარე, თავს შავი ნისლით იმოსავდეს, ავ ფიქრს იხვევდეს, ხან წუხდებოდეს, როგორც კაცი, რაღაცის გამო გულქვაობდეს, მოუსვენრობდეს, ხან უხაროდეს, ხან ადადრდებდეს, და ხან სიმშვიდე იპყრობდეს მის გულს. სურვილი... სწრაფვა... მახსოვრობა... მოუსვენრობა.. ეს ყველაფერი დედამიწას ხომ უნდა ჰქონდეს, ხომ უნდა გრძნობდეს, რომ დავდივარ მე მის ბეჭებზე, მინდობილი ვარ ცის სიღრმეში, მიწის სიმყარეს, რომ ჩემი ძვლებიც, მიწად უნდა მიიქცეს ბოლოს, სხვა უნდა შედგეს ჩემ სხეულზე როგორც მიწაზე, ხომ უნდა გრძნობდეს დედამიწა ხომ უნდა გრძნობდეს.... თავისი თავის და ჩემი განცდა ხომ უნდა ჰქონდეს, ხომ უნდა გრძნობდეს, ჩემს მარტოობას, ხომ უნდა გრძნობდეს, მე მინდა ჰქონდეს, დედამიწას, თვალები ლურჯი..
...Ещё
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას ლურჯი თვალები, ცასავით ლურჯი..... ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას თეთრი მკლავები, ნისლივით თეთრი.... ხომ უნდა ჰქონდეს, ბედნიერი წუთების განცდა, იცოდეს ტრფობა, სინანული და სიმწუხარე, თავს შავი ნისლით იმოსავდეს, ავ ფიქრს იხვევდეს, ხან წუხდებოდეს, როგორც კაცი, რაღაცის გამო გულქვაობდეს, მოუსვენრობდეს, ხან უხაროდეს, ხან ადადრდებდეს, და ხან სიმშვიდე იპყრობდეს მის გულს. სურვილი... სწრაფვა... მახსოვრობა... მოუსვენრობა.. ეს ყველაფერი დედამიწას ხომ უნდა ჰქონდეს, ხომ უნდა გრძნობდეს, რომ დავდივარ მე მის ბეჭებზე, მინდობილი ვარ ცის სიღრმეში, მიწის სიმყარეს, რომ ჩემი ძვლებიც, მიწად უნდა მიიქცეს ბოლოს, სხვა უნდა შედგეს ჩემ სხეულზე როგორც მიწაზე, ხომ უნდა გრძნობდეს დედამიწა ხომ უნდა გრძნობდეს.... თავისი თავის და ჩემი განცდა ხომ უნდა ჰქონდეს, ხომ უნდა გრძნობდეს, ჩემს მარტოობას, ხომ უნდა გრძნობდეს, მე მინდა ჰქონდეს, დედამიწას, თვალები ლურჯი......
"როდისმე, გული კიდევ მოგისმენს!"(ალუდას)"აქაურ ხეეებს არც ჩურჩული არ შეუძლიათ!"არც თანაგრძნობა...დგანან ასეჩუმად მიღრენენ,და ჩემს ოცნებებსალბათ უფრო სახეს უცვლიან.თავს დამჭყივიან,რომ შენსავით ვერვინ იმღერებს...აქაურ ხეებს არცსიცოცხლე არ შეუძლიათ!უფერულია...უგულო....და უმისამართო....მათი ცოხვრება,მათი გზა დამათი სახლები.აქაურ ხეებს სიყვარულიცარც შეუცვნიათ!და არსებობენსიკვდილამდე -როგორც ძაღლები!აქაურ ხეებს შენი გლოვაცარ შეუძლიათ!მხოლოდ ის გტირის,ის შეშლილი ბებერი მარტი...
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 14
სად ხარ ბეჩაო ალუდავ,
რად მიეფარე თვალსაო!
ეს გული ოხერ-ტიალი ლამობს შენს თვალთა ნახვასო!!
გაცნობა შენი მინდოდა,სოფელს რა ვუთხრა ვერაგსა?!
არ დამაცადა ოხერმაშენი ტკბილის ხმით დათრობა..
სად ხარ ბეჩაო ალუდავ, რად მიეფარე თვალსაო?!
გუდანის ჯვარსა უშენოდამბობენ, მოუწყენია!
მუცოს გოდებაც შენ გარდავერავის დაუმღერია!
ტვალებწკრიალა გოგოებსმარის სიმღერა სწყურიათ
თავისად მიუჩნევიათშენგან ნამღერი ლექსია..!
დაინგრა გრძნობების სახლი, მუზებიც შენზედ სტირიან!
ინგუშეთისა თამარახევსურ თამარას სწვევია!
ორივ ქვეყნისა თამარასშენს გამო ცრემლი სდენია!
არხოტის ცასაც ღრუბლებიშეუკრავ მოუწენია!
სწორფერმ შენთან მოაქვსბთლით არაყ, მიტამ გამწყრალია აპარეკა!!შენს საფლავს გარს ეხვევიან ფიცვერცხლ ნაჭამი ძმანია,
შენ კი არ სჩანხარ ალუდავ, თავისუფლება გწყურია!!
შენის თვალების ნათელსა ვარსკვლავნი მოუხიბლია!!..
ღამითა სტკბები მთვარესთან,დღისით მთებს უვლი მგონია..რმერთო, ამღერე ერთხელღა ქეთელაური ალუდა,
იქნება მისმა სიმღერამგულს შვბა მოუტანოსა!!
gmerts umghers qetelauri tavis lamazis xmitao!
angelozt gundic bans adzlevs aludas tkbilas xmasao!
khevsuro, guli mikvdeba shenis ar yofnit aqao!
dge da gam sul shen dagedzeb, magram, vai, rom vera gkhedao!
vici, me mainc gipovi da chagekvrebi gulshia..
darshi mzes miveficxebi..avdarshi wvima mgonikhar
iq shen iqnebi sadaca mze atbobs gazafxulisa..
shenis gitaris xma mesmis mtashi wvimis dros yofnisas..
amgvarad gicqer sanama cockhal viqnebi am qveynad!..
iq ki tu movel samotkhes minda, sheni khma mesmodes...
gnakhavde kargo aludav..
iqneb mand mainc gicnobde!!
თეთრი ნისლის დარი ფიქრი მემატება ფიქრი შენთან შეხვედრები როგორმენატრება როგორ მე მარტო ვარ მთებში უშენობა მიმძიმს მიმძიმს დამიმონადარდმა ფიქრმა გადამრია ფიქრმა ამოდი და კარგო გამიფანტე ნისლი ნისლი ამასალბათ მართლა უშენობა ქვია ქვია ამოდი და კარგო გამიფანტე ნისლი ნისლიამას ალბათ მართლა უშენობა ქვია ქვია გაზაფხული მოვა აყვავდება ია იააყვავდება მთები აყვავდება მდელო მდელო გელოდები დიდხანს დედისერთა ბიჭიბიჭი სიყვარულოვ ჩემო და ოცნებავ ჩემო ჩემო ....
kargi vazh iyav aluda kargi ymis gqonda saxeli saqartveloshi yoveltvis enteba shentvis santelii
არდი ვერ გამიქრო განშორებამ, იცი?! მე დღეს ისევ მედარდები... ვიცი რომდაგკარგე სამუდამოდ, ვიცი და მაინც მენატრები.... გრძნობა მომეძალა შენინახვის, გული მოლოდინით ამიტირდა, კიდევ გავუძლებდი სიმარტოვეს; მაგრამუშენობა გამიჭირდა..
მტკივხარ...
აი აქ ჩემში, შიგნით.
არა, გულში არა, გულთან ახლოს, ძარღვებში მოძრავ სისხლში..
თითოეულ წვეთში ვგრძნობ ამ უსაშველო და ღრმა ტკივილს..
მტკივხარ...
ცის კიდემდე, ღრუბლებს მიღმა.
ჰორიზონტზე ჩაყოლებულ, მიტოვებულ სივრცის მწკრივში..
მტკივხარ...
მიწისგან დროებით ნათხოვარ სხეულში.
სულში, სულში მტკივხარ....
ახლა ფანტელივით დავვარდები ვეღარ ვიფარფატებ ალუდ! უკვესანთელივითვიღვენთები ვეღარ გავიზრდები ალუდ! თითქოს ორმაგია ყველაფერიარცერთისამყარო არ მსურს ჩემი გული ხელის გულივით მაქვს მოგხვევ დამოგაფრქვევსალმურს, სადღაც მოიწყინეს კალმოსნებმაც, აღარ უხარია არც სულს,გავაწამები და მოვიგონებთ შენს ლამაზ ღიმილიან წარსულს.
ნუ დამიტირებთ ზეცის გოდებით, ცრემლები თავის კვალსაც დაკარგავს.. ფიქრთაწიაღში ნისლი ბინადრობს, ჩემ ნაკვალევსაც ბინდისფრად ქარგავს.. ზეცაგანრისხდა, აჯახებს ღრუბლებს, წვიმის წვეთებსაც აქცევს გოდებად... ჩემიდარდი და ჩემი ტკივილით გადაუხუნდათ ფერი ფოთლებსაც.. ვუსმენ და მატკბობსნოტები ჭექის, ფეთქავს გრძნობები წიაღში მიწის, შვებას ვპოულობ ფერხულშიელვის.. გაპობას ლამობს, თქმა სწადის სიტყვის: ეს მე ვარ, თქვენიქეთელაური, ჩემი ფანდურის მოგესმით ხმები, თქვენს გულში ვფეთქავ, თქვენიალუდა, ზეცის ლაჟვარდში მიმავალ გზებით.. ზამთარ თოვლებად დაგეფინებით,გაზაფხულობით გაგითბობთ მთა-ბარს, მე ხომ ზაფხულის ხასხასა ფერით ბუნებისანბანს შევერწყე მარად.. ნუ დამიტირებთ ზეცის გოდებით, ცრემლები უკვეთავის კვალს კარგავს.. ჩემი უდროოდ გარდაცვალება.. ამ ქვეყნად უკვდავფერებად მქარგავს. /IMG
დარდი ჩამოწვა საქართველოში!." ვერ მოინელეს მთის შვილის წასვლა.. თვალზეარ შრება ცრემლი ულევი და მას დასტირის სულ ყველა ახლა!.. ალუდამოკვდა..არა არ მოკვდა, მასში ისევ ჩქეფს ქართველის სისხლი!.. რა ტკბილიიყო რა სათნო იყო.. ყველას აჩვენა მან მისი ნიჭი.. ასე ამბობენ ქერთველივაჟი არ მოიკლავსო თავსო არასდროს! არა ალუდა,შენ არ მომკვდარხარ ჩვენშიდატოვე ლამაზუ სული.. ღმერთმა შეგინდოს და შეგიწყალოს მე შენ მიყვარხარქეთელაური!..
მარიამ შენგელაია
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას ლურჯი თვალები,
...Ещёცასავით ლურჯი.....
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას თეთრი მკლავები,
ნისლივით თეთრი....
ხომ უნდა ჰქონდეს, ბედნიერი წუთების განცდა,
იცოდეს ტრფობა, სინანული და სიმწუხარე,
თავს შავი ნისლით იმოსავდეს, ავ ფიქრს იხვევდეს,
ხან წუხდებოდეს, როგორც კაცი,
რაღაცის გამო გულქვაობდეს, მოუსვენრობდეს,
ხან უხაროდეს, ხან ადადრდებდეს,
და ხან სიმშვიდე იპყრობდეს მის გულს.
სურვილი...
სწრაფვა...
მახსოვრობა...
მოუსვენრობა..
ეს ყველაფერი დედამიწას ხომ უნდა ჰქონდეს,
ხომ უნდა გრძნობდეს, რომ დავდივარ მე მის ბეჭებზე,
მინდობილი ვარ ცის სიღრმეში, მიწის სიმყარეს,
რომ ჩემი ძვლებიც, მიწად უნდა მიიქცეს ბოლოს,
სხვა უნდა შედგეს ჩემ სხეულზე როგორც მიწაზე,
ხომ უნდა გრძნობდეს დედამიწა ხომ უნდა გრძნობდეს....
თავისი თავის და ჩემი განცდა ხომ უნდა ჰქონდეს,
ხომ უნდა გრძნობდეს, ჩემს მარტოობას, ხომ უნდა გრძნობდეს,
მე მინდა ჰქონდეს, დედამიწას, თვალები ლურჯი..
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას ლურჯი თვალები,
ცასავით ლურჯი.....
ხომ უნდა ჰქონდეს დედამიწას თეთრი მკლავები,
ნისლივით თეთრი....
ხომ უნდა ჰქონდეს, ბედნიერი წუთების განცდა,
იცოდეს ტრფობა, სინანული და სიმწუხარე,
თავს შავი ნისლით იმოსავდეს, ავ ფიქრს იხვევდეს,
ხან წუხდებოდეს, როგორც კაცი,
რაღაცის გამო გულქვაობდეს, მოუსვენრობდეს,
ხან უხაროდეს, ხან ადადრდებდეს,
და ხან სიმშვიდე იპყრობდეს მის გულს.
სურვილი...
სწრაფვა...
მახსოვრობა...
მოუსვენრობა..
ეს ყველაფერი დედამიწას ხომ უნდა ჰქონდეს,
ხომ უნდა გრძნობდეს, რომ დავდივარ მე მის ბეჭებზე,
მინდობილი ვარ ცის სიღრმეში, მიწის სიმყარეს,
რომ ჩემი ძვლებიც, მიწად უნდა მიიქცეს ბოლოს,
სხვა უნდა შედგეს ჩემ სხეულზე როგორც მიწაზე,
ხომ უნდა გრძნობდეს დედამიწა ხომ უნდა გრძნობდეს....
თავისი თავის და ჩემი განცდა ხომ უნდა ჰქონდეს,
ხომ უნდა გრძნობდეს, ჩემს მარტოობას, ხომ უნდა გრძნობდეს,
მე მინდა ჰქონდეს, დედამიწას, თვალები ლურჯი......
ტკივილს სიმწარეში დაედარე,
ცაზე აქერცლილი ღრუბლებია
შენ კი იქ წახვედი საიდანაც,
ალბათ აღარასდროს ბრუნდებიან.
სიმებს ყოველღამე მოუარე,
მუზებს დროდადრო რომ დუმდებიან
გრძნობებს მოედებათ ჟრუანტელი,
ცრემლით ყოველწუთში ხუნდებიან
წუხელ მომენატრე, მოგიხილე,
გრძნობა ვერცხლისფერი ხურდებია
ალუდ, არ იდარდო, მიწიდანაც
თურმე ყოველღამე ბრუნდებიან...
ზოგი მიდის ზოგი მოდის
ზოგი სასმელს გვეცილება
ვეცადე და არ გამოდის
არ გამოდის ეს ცვლილება
ზოგჯერ ისევ გვინანია
ყველაფერი გვიანია
სადაც ჭიქა იწეოდა
იქ არ დამიგვიანია
ისევ ერთად ყოფნა გვინდა
გრძნობით სავსე სიყვარული
ცხოვრება ხომ ხაფანგია
ნაბიჯები ცოტა რთული
ზოგჯერ სევდას მივეცემით
და სხვა გრძნობა გვეუფლება
მაგრამ ვიცი რომ არა გვაქვს
რომ არა გვაქვს სხვა უფლება
მაინც მივდევთ ამ დინებას
უკუღმაა ყველაფერი
ამ ცხოვრების ვერ გავიგე
ვერ გავიგე ვერაფერი....
––––––––––––––––––––––––––––––––
/ალუდა ქეთელაური/
ამ ღამეს ყველას ესმოდა ფეთქვა გულისა...უბედურების ნიშანი იყო და დასასრული .!მოგაგონდება ცოდვა შენი რომ მიმატოვე...
"როდისმე, გული კიდევ მოგისმენს!"(ალუდას)"აქაურ ხეეებს არც ჩურჩული არ შეუძლიათ!"არც თანაგრძნობა...დგანან ასეჩუმად მიღრენენ,და ჩემს ოცნებებსალბათ უფრო სახეს უცვლიან.თავს დამჭყივიან,რომ შენსავით ვერვინ იმღერებს...აქაურ ხეებს არცსიცოცხლე არ შეუძლიათ!უფერულია...უგულო....და უმისამართო....მათი ცოხვრება,მათი გზა დამათი სახლები.აქაურ ხეებს სიყვარულიცარც შეუცვნიათ!და არსებობენსიკვდილამდე -როგორც ძაღლები!აქაურ ხეებს შენი გლოვაცარ შეუძლიათ!მხოლოდ ის გტირის,ის შეშლილი ბებერი მარტი...