::::::...::::... Етиб бормас мактубим ...::::..:::::::
Дада, дадажон! Болалик барибир яхши экан-а?! Сиз билан боғлиқ хотиралар шунчалик кўпки, ўрнини ҳеч ким босолмайди, тўлдиролмайди. Ҳар кеч синглим билан сизга “ҳисобот” топширардик, эсингиздами? Кундалигимни варақларкансиз, ёки пешонамдан ўпиб қўярдиз, ёки… Менга устозлардан ҳам кўра сизнинг баҳонгиз муҳим эди. Ҳар куни дутордан сизга бирорта куйми, ёки ҳадис, ҳеч бўлмаса шеър айтиб беришимиз кундалик “юмушимиз” эди. Ўшанда вақт дегани мўл экан-да, а? Борди-ю, зиммамиздаги вазифадан қониқмасангиз, ўзингиз ҳадисдан, ривоятлардан вазиятга мос мисоллар келтирардиз. Биз эса ҳам эшитардик, ҳам ҳўнг-ҳўнг йиғлардик. Жазоингиз жудаям оғир эди. Кўтаролмасдик. Сўнг индамайгина чиқиб кетардиз. Биз “гуноҳлар”, уятлар ва йиғилар билан ёлғиз қолардик ва …охири йиғлай-йиғлай уйқуга кетардик. Бироз фурсатдан сўнг сизнинг ётоғимизга келиб, “Кечиргин-а, ўғлим” дея юзимдан ўпиб, устимни авайлабгина ёпиб қўйишингизни сезардим. Қаттиқ ва беҳаё сўзлардан бизни авайлаган, ҳимоя қилган экансиз. Ўшандаги ҳаёт, муҳит буткул бошқача эди. Ҳаёт аслида бошқача экан…
Қизиқ. Ҳамма сизни “Улуғбек мелиса эмас, одам” дейди-я. Худди яшил кийимлилар одам эмасдек. Сиз чиндан ҳам шунақасиз. Ахир, оиламиздагилардан, энг кичик укамдан ҳам кичкинасиз-ку, а? Болалар эса ҳамиша пок бўлишади. Кўп ўйлайман. Эртага фарзандли бўлсам, сиздаги меҳрни, сиздаги эътиборни ўзимда тополармиканман? Бугун менга ана шу меҳр етишмаяпти. Сизнинг иссиқ тафтингизни совуқ темир-терсаклардан ҳис қилолмаяпман. Меҳрингиз ҳароратини сезмаяпман. Ёки менинг кўнглим ҳам мана шу матохлардай музлаб қолдими? Масофа бизга чегара қўйяптими, ҳар қалай, сизни жуда қўмсаяпман, дада.
Бир шеърда айтилганидай, сизга менинг фақат умрим керак, менинг сизга фақат соғлигим муҳим. Бундай муносабатни сиздан бошқасидан тополаманми? Мен-чи? Мен сизга фарзанд бўлиб нима қила оламан? Дуо. Фақат дуогина қўлимдан келади менинг. Қанийди, қўлимдан келганида эди, сизга энг қадрли нимамки бўлса, умримни ҳам берардим. Сизни йўқотиб қўйишимдан шунчалик қўрқаманки, дада… Бу туйғу мени болалигимдан мерос. Кеч қолгудай бўлсангиз, сизни асрашини сўраб Ҳаққа илтижо қилардим. Машинанинг овози эшитилиши биланоқ кўнглим кўтарилиб, дарвоза томон югурардим. Кимдир сизни чақирса ҳам, ортингиздан билдирмайгина дум бўлиб, четроқда пойлаб турардим. Гўёки мен сизнинг ҳимоячингиз, посбонингиз эдим. Бола эканман-да, қаранг.
Дада, менга ҳам сизнинг соғлигингиз, умрингиз керак. Сизни бахтиёр кўрай ҳамиша. Мен учун ўзингизни асранг, илтимос.
(•ʚїɞ• ๑МафтуниМ๑ •ʚїɞ•)::©::
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1