Предыдущая публикация
•••Бўри одам йили.
Стивен Кинг Якуний қисм•••
Ноябр
Такер Миллзга тунд ноябр кириб келди.
Руҳоний Лестер Лоу эшиги олдида турганича
кўчада юз бераётган воқеаларни
кузатаётганди. У ҳозиргина почта орқали
олтита китобча ва битта хат олганди.
Кўчада машиналар тизилиб кетганди. Улар
шаҳардан чиқиб кетаётганди.
Об-ҳаво маълумотига кўра, қор ёғиши керак
эди. лекин машиналардаги кишиларни бу
нарса қўрқитолмасди. Улар ов кийимларини
кийиб олишган, қўлларида қурол, ёнларида
този итлари бор эди. Тўртинчи кундирки,
Алмер Синнеман ва унинг укаси Пит
бошчилигидаги бу кишилар шаҳар
ташқарисига чиқишаётганди.
Ой тўлишига оз қолганди. Қуш овлаш мавсуми
аллақачон тугаганди. Буғу овлаш мавсуми
ҳам. Лекин улар учун бўри-одам овлаш
мавсуми энди бошланганди.
Бу одамларнинг айримлари шунчаки
бекорчихўжалар ва ушбу сафар улар учун
ўрмонда дам олиш, пивохўрлик қилиш,
олмахон ва қарға отиш учун бир баҳона
эканлигини руҳоний Лоу биларди.
Улар ҳақиқий йиртқичлар, ўйлади Лоу ва
қўлини беихтиёр июлдан бери кўзига боғлаб
юрган тасмага узатди.
Охирги машина кўздан ғойиб бўлди. Ҳа,
уларнинг айримлари шунчаки бекорчилар,
лекин айримлари – масалан, Алмер ва Пит
Синнеманлар - ўта хавфли.
«Агар бу махлуқ, ким бўлишидан қатъи назар
– одамми ёки ҳайвонми – овга чиқса, итлар
унинг изига тушишади. – Руҳоний Лоу икки
ҳафта илгари сартарошхонада Алмернинг мана
шу сўзларини эшитганди. – Агар у пайдо
бўлмаса, биз кимнингдир ҳаётини, ҳеч
бўлмаганда, бирортасининг чорвасини сақлаб
қолган бўламиз».
Ҳа, улардан айримларининг - ўн кишими,
эҳтимол йигирма кишидир – қўлидан иш
келади. Лекин руҳоний Лоуни улар эмас,
бошқа нарса ташвишга солаётганди.
Хатлар, мана нима ташвишга солаётганди уни.
Ёш бола қўли билан ёзилган хатлар. У бугун
келган хатга қаради. Илгаригилари билан бир
хил ёзув: «Руҳоний Лоуга, баптист руҳонийси
уйига, Такер Миллз, Мейн 04491».
Ва яна ўша туйғу… қуршовга тушган махлуқ
туйғуси. У итлар қуршовига тушган – жангга
тайёр, лекин айни пайтда итлар томонидан
ёриб ташланишини тушуниб турган тулки
таҳлика остида нимани ҳис қилишини
тасаввур қилди.
У эшикни оҳиста ёпди ва бобосидан қолган
соат ҳар бир сонияни санаб турган
меҳмонхонага кирди; у ўтирди, Миллер хоним
ҳафтада икки марта артадиган стол устига
диний китобларни қўйди ва янги келган хатни
очди. Олдин келган мактублардаги сингари
унда ҳам на салом-алик, на имзо бор эди.
Мактаб дафтаридан йиртиб олинган бир парча
қоғозга шундай сўзлар ёзилганди:
«Нега ўзингизни ўлдирмаяпсиз?»
Руҳоний Лоу қалтираётган қўли билан юзини
чангаллади. Бошқа қўлидаги қоғозни
ғижимлади ва стол устидаги кулдонга
ташлади. У чўнтагидан гугурт чиқарди ва
илгаригилари каби бу хатни ҳам ёқиб юборди.
У хатнинг ёнишини диққат билан кузатиб
турди.
Ўзининг аслида ким эканлиги ҳақидаги фикр
Лоунинг миясига икки томондан келганди.
Биринчидан, май тунидаги даҳшат – тушида
черковдаги барча одамларнинг бўрига айланиб
қолиши, кейин эса Клайд Корлисснинг ёриб
ташланган жасади топилиши. Ўшанда у илк
бор ўзида… қандайдир ўзгариш бўлаётганини
сезганди. У буни нима деб аташни билмасди.
Лекин нимадир жойида эмасди. У баъзида
эрталаблари, тўлин ой пайтида ажабланарли
тарзда тетик, бардам ҳолда уйғонарди. Бу
ҳиссиёт аста-секин йўқолиб борар ва ой
тўлишган пайтда яна пайдо бўларди.
Туши ва Корлисснинг ўлимини эсларкан, у шу
пайтгача ўзи рад этиб келган бошқа
далилларни ҳам тушуна бошлади. Масалан,
ифлос ва йиртилиб кетган кийимлар,
танасидаги кўкимтир доғлар ва яралар (улар
мутлақо оғримас ва жуда тезлик билан битиб
кетарди). У ҳаттоки баъзида қўллари ва…
лабларида қотиб қолган қон доғларини ҳам
рад этарди.
Иккинчидан, 5 июл куни у эрталаб бир кўзидан
ажралган ҳолда уйғонганди. Худди кўкимтир
доғлар ва тилинган излардаги сингари у бу
сафар ҳам ҳеч қандай оғриқни сезмади –
фақатгина чап кўзи ўрнида бўшлиқ пайдо
бўлганди. Энди ҳаммаси аён бўлган, рад
этишнинг иложи йўқ эди: у – бўри-одам, у –
Йиртқич.
Кейинги уч кун давомида уни яна ўша таниш
ҳиссиёт чулғаб олди. Бугун ой тўлади ва
овчилар итлари билан изғиб юришади. Хўш,
нима бўпти! У улар ўйлагандан кўра ақллироқ.
Улар бўри-одам ҳақида гапиришяпти, лекин
одамни эмас, фақат бўрини назарда
тутишяпти. Улар ўз машиналарида юришади –
у ҳам ўз машинасида юраверади. Бугун,
тушдан сўнг, у Портленд йўлидаги бирорта
меҳмонхонага боради. Бўрига айланганида эса
унинг ёнида ҳеч ким, овчилар ҳам, итлар ҳам
бўлмайди. ЙЎқ, улар уни қўрқитолмасди, у
улардан қўрқмайди.
«Нега ўзингизни ўлдирмаяпсиз?»
Дастлабки хат шу ойнинг бошида келганди.
Унда шундай сўзлар бор эди:
«Кимлигингизни биламан!»
Иккинчисида шундай ёзилганди: «Агар Худога
ишонсангиз – шаҳардан кетинг. Одамларни
эмас, ҳайвонларни ўлдиришингиз мумкин
бўлган бирор жойга кетинг».
Учинчи мактуб:
«Бас қилинг!»
Бор-йўғи шу - «Бас қилинг!»
Енди эса:
«Нега ўзингизни ўлдирмаяпсиз?»
Чунки бундай қилишни истамайман, жаҳл
билан ўйлади руҳоний Лоу. Менга нима
бўлганини тушунтириб беролмайман. Мени
бўри тишламаган, лўли аёл қарғамаган. Бу
шунчаки… шунчаки содир бўлди. Бир куни,
ўтган йилнинг ноябрида, Саншайн Хилл
қабристонида бир неча дона гул уздим ва
уларни черковдаги гулдонга солиб қўймоқчи
бўлдим. Мен илгари бундай гулларни
кўрмагандим… Шаҳарга қайтгунимча улар
сўлиб қолди. Ҳаммаси қорайиб кетди.
Эҳтимол, бу ўшанда бошлангандир. Бундай
ўйлашга сабаб йўқ, албатта, лекин барибир…
Мен ўзимни ўлдирмайман. Йиртқич улар, мен
эмас!
Лекин хатларни ким ёзяптикин?
У билмасди. Мартин Кославга бўлган ҳужум
ҳақида Такер Миллз газеталарида ҳеч қандай
хабар берилмаган, миш-мишларга қулоқ
солишни эса Лоу ўз қадрини ерга уриш деб
биларди. Хеллоуин байрамига қадар Мартин
Лоу ҳақида билмагани каби, руҳоний Лоу ҳам
Мартин ҳақида ҳеч нарса билмасди. Йиртқич
қиёфасида ўзи билан нималар содир бўлиши
ҳақида эса ҳеч қандай тасаввурга эга эмас,
фақат бу даврнинг бошланишидаги хавотир ва
ундан кейинги қониқиш ҳиссини биларди,
холос.
Мен Худога ишонаман, ўйлади у, хонада
борган сари тезроқ юраркан. Унга меҳмонхона
торлик қила бошлади. Мен Худога ишонаман
ва ўзимни ўлдирмайман. Мен яхши ишлар
қиламан ва агар баъзида ёвузлик қиладиган
бўлсам нима бўпти – менгача ҳам одамлар
ёвузлик қилишган; ёвузлик ҳам Худонинг
иродаси, агар мен лаънатланган бўлсам,
Яратган мени кечиради ва ўз даргоҳига қабул
қилади. Ҳамма нарса Яратганга боғлиқ… У ким
экан-а? Қандай қилиб билсам бўлади?
Тўртинчи июл куни кимга ҳужум қилганман?
Кўзимдан қандай ажрадим? Нима учун у шу
пайтгача жим юрди? Итларингизни тезроқ
йўқотинглар. Тезроқ…
У тобора тезроқ юра бошлади, ундаги зўриқиш
кучайди ва у сийрак соқоли
қалинлашаётганини, ягона кўзи эса яшил тусга
кираётганини сезмади. У энкайди ва ўзи билан
ўзи гаплаша бошлади… лекин унинг сўзлари
ириллашга айланиб борарди. Ниҳоят, кун тун
билан алмашди. Лоу ошхонага отилди, кийим
илгичда турган машина калитини олди ва
гаражга чопди. У Портлендга йўл олди.
Дастлабки қор учқунлари машина чироқлари
нурида рақс тушганича ерга тушарди. Лоу
булутлар ортидаги ойни, унинг кучини ҳис
қилди, кўкрак қафаси оқ кўйлагини йиртганича
кенгая бошлади.
У радио мурватини буради ва ўзини шунчаки…
зўр ҳис қилди! Ўша тунда юз берган нарса ё
Худонинг жазоси, ёки тақдир ҳазили эди – бу
жуда кулгили, чунки Лоу Йиртқичга айланиш
учун Портлендга кетганди, у ўлдирган одам
эса Такер Миллзда яшайдиган Милт
Штурмфюллер бўлиб чиқди… Эҳтимол, Худо
шундай бўлишини истагандир, чунки Такер
Миллздаги энг аблаҳ одам айнан Милт
Штурмфюллер эди. У ўша тунда худди
илгаригилари каби хотини Донна Лига иш
билан кетаётганлигини айтиб уйдан чиқиб
кетган, унинг «иши» эса Донна Ли анчадан
буён бермай қўйган лаззатни берувчи Рита
Теннисон исмли фоҳиша эди.
Руҳоний Лоу Портленд-Вестбург шоссеси
бўйидаги «Орифтвуд» меҳмонхонасига келган
ва Милт Штурмфюллер билан Рита Теннисон
ҳам ўша ноябр тунида ўз ишларини бажариш
учун айнан мана шу меҳмонхонани
танлашганди.
Милт кеч соат ўндан ўн беш дақиқа ўтганида
машинасида қолдирган ичкиликни олиб келиш
учун ташқарига чиқди. У ой тўлган мана
шундай тунда Такер Миллзда эмаслигидан
ўзини-ўзи табриклади ва айни шу лаҳзада
машина томидаги бир кўзли Йиртқич бир
ҳамла билан унинг бошини узиб ташлади.
Милт Штурмфюллер эшитган сўнгги нарса
бўри-одамнинг тантанали увиллаши бўлди;
унинг боши машина остига юмалади, унинг
кўзлари очиқлигича қотиб қолган, бўйнидан
қон шовиллаб отиларди. Йиртқич унинг
жасади устига энгашди ва ютоқиб қон ича
бошлади.
Ертасига эса Такер Миллздаги уйида ўзини
шунчаки… зўр ҳис қилаётган руҳоний Лоу
қотиллик ҳақида газетада ўқийди ва шундай
ўйлайди: «У яхши одам эмасди. Бу Худонинг
иродаси».
У яна шундай деб ўйлайди: «Менга хат
ёзаётган бола ким экан-а? Июлда кимга
ташлангандим? Буни аниқлаш керак. Энди
миш-мишларга қулоқ солмасам бўлмайди».
Руҳоний Лоу кўзидаги тасмани тўғрилади,
газетани ёпди ва ўйлади: «Ҳаммаси
Яратганнинг иродасига боғлиқ, агар Худо
хоҳласа, мен уни топаман. Ва овозини
ўчиришга мажбур қиламан. Бир умрга».
Декабр
Янги йил киришига ўн беш дақиқа қолганди.
Дунёнинг бошқа жойларида бўлгани каби йил
охирига етаётган ва ҳамма ерда бўлганидек,
Такер Миллзда ҳам ўзгаришлар юз берганди.
Милт Штурмфюллер ўлган ва унинг ниҳоят
қулликдан қутулган беваси Донна Ли
шаҳардан кўчиб кетганди. Айримлар унинг
Бостонга, айримлар эса Лос Анжелесга
кетганини айтишарди. Бир аёл шаҳарчада
китоб дўкони очганди, дўкон ёниб кетди.
Сартарошхона ва қовоқхона, Худога шукрки, ўз
жойида эди. Марҳум Клайд Корлисснинг
қўлидан ҳеч нарса келмайдиган укалари
Алден ва Эррол ҳали ҳам тирик эдилар.
Шаҳарда энг ширин пирог пиширадиган
Грамма Хейг инфарктдан вафот этганди.
Тўқсон икки ёшли Вилли Харрингтон Болл
стритдаги уйида сирғаниб йиқилиб тушиб
оёғини синдириб олганди. Мактаб директори
Олли Паркернинг бурнидан қон кетиб, кучли
зўриқиш деган ташҳис қўйилди. Яхшиямки,
миянгиз оқиб кетмабди, деди шифокор, унга
қон босимига қарши дори ёзиб бераётиб ва
Оллига қирқ фунтга озишни маслаҳат берди.
Ажабланарлиси шундаки, Олли Рождествогача
йигирма фунтга озди. У ўзини бутунлай бошқа
одамдек ҳис қиларди. «У тўшакда ҳам бошқа
одамга айланди», деб мақтанди унинг хотини
сирдош дугонаси Дейл Барнига. Варрак
мавсумида Йиртқич ўлдирган Бреди Кинкейд
ҳали ҳам ўлганлигича қолган, ногиронлар
аравачасида ўтирадиган Мартин Кослав эса
илгаригидай ногирон эди.
Нимадир ўзгарган, нимадир асл ҳолича қолган
ва Такер Миллзда йил қандай – кучли шамол
ва Йиртқичнинг кўринмас ташрифи билан –
бошланган бўлса, шундай охирига етаётганди.
Кославларнинг меҳмонхонасида Мартин ва
тоғаси Ал ўтиришарди. Улар телевизорда Дик
Кларкнинг янги йил шоусини томоша
қилишаётганди. Мартиннинг тиззасида 38-
калибрли «колт» тўппончаси ётарди. Унинг
ичида соф кумушдан тайёрланган иккита ўқ
бор эди. Алнинг Хемденда Мак-Катчен исмли
дўсти бор эди. Бир неча марта рад
этишлардан сўнг у Мартиннинг кумуш
қошиғини эритишга ва иккита ўқ ясаб беришга
рози бўлганди.
- Бунинг ишлашига кафолат беролмайман, -
деди Мак-Катчен Алга, - лекин ишлаши керак.
Менга қара, кимни ўлдирмоқчисан, бўри-
одамними ёки қонхўр махлуқними?
- Иккаласини ҳам, - деди Ал унга жавобан
куларкан. – Бу менинг жиянимга. У даҳшатли
филмларни севиб томоша қилади ва
ўйлайманки, бу унга зўр совға бўлади.
- Бўпти, ўқ отилганидан сўнг уни топсанг,
менга олиб келиб бер, - деди Мак-Катчен. –
Унга нима бўлишини кўрмоқчиман.
Ростини айтганда, Ал нима қилишга ҳам
ҳайрон бўлиб қолганди. У Такер Миллзда
тўртинчи июлдан бери бўлмаган ва Мартинни
ўшандан буён кўрмаганди. Унинг опаси,
Мартиннинг онаси Алнинг совғасидан тепа
сочи тикка бўлганди.
- Аҳмоқ, унга бирор нарса бўлиб қолса нима
қилардинг? Қилаётган ишингни ўйладингми?! –
қичқирди у телефонда.
- Айтишларича, уни айнан мушак сақлаб
қолибди-ку, - ўзини оқлашга уринди Ал, лекин
телефонда қисқа гудок товушини эшитди.
Опаси қайсар аёл эди. эшитгиси келмаган
нарсани эшитмасди.
Кейин эса, шу ойнинг бошида Мартин қўнғироқ
қилди.
- Сиз билан кўришишим керак, Ал тоға, - деди
у. - Фақат сизга айтадиган гапим бор.
- Ойинг билан уришиб қолганман, - жавоб
қилди Ал.
- Бу жуда муҳим, - деди Мартин. – Илтимос!
У келди ва опасининг таъналарини сабот
билан тинглади, сўнг Мартин билан бирга сайр
қилишга рухсат сўради.
Декабрнинг аёзли, очиқ куни эди. Ал тоғаси
уни машинасига ўтқазди ва улар йўлга
тушишди. Ал тоға Мартиннинг ҳикоясини
хавотир билан тинглади.
Мартин ҳикоясини мушакбозлик қилган тундан
бошлади. У мушак отиб Йиртқичнинг чап
кўзини чиқарганини айтиб берди. Кейин эса
Хеллоуин байрами, руҳоний Лоу ва имзосиз
хатлари ҳақида айтди. Портлендда Милт
Штурмфюллер ўлдирилганидан сўнг ёзилган
икки хатга имзосини қўйганини ҳам айтди.
- Унга ҳеч қандай хат ёзмаслигинг керак эди, -
деди Ал тоғаси. – Э, Худо, Мартин, сен
адашаётган бўлишинг мумкинлиги хаёлингга
келмадими?
- Келди, - деди Мартин. – Шунинг учун ҳам
охирги икки хатга имзо қўйдим. Кейин нима
бўлганини сўрамайсизми? У отамга қўнғироқ
қилиб хат ёзаётганимдан шикоят қилган-
қилмаганлигини сўрамайсизми?
- У бундай қилмадими? – сўради Ал қандай
жавоб бўлишини сезган ҳолда.
- ЙЎқ, - деди Мартин. – У отам билан ҳам,
онам билан ҳам, мен билан ҳам гаплашмади.
- Мартин, унинг бундай йўл тутганига юзлаб
сабаблар бўлиши мумкин.
- ЙЎқ. Фақат битта. У – бўри-одам, у –
Йиртқич ва у ой тўлишини кутяпти. Руҳоний
Лоу сифатида у ҳеч нарса қилолмаслиги
мумкин. Лекин бўри-одам қиёфасида кўп
нарса қўлидан келади. У мени ўлдириши
мумкин.
Мартин бу сўзларни шундай соддалик билан
айтдики, Ални деярли ишонтирди.
- Сенга қандай ёрдам беришим мумкин? –
сўради Ал.
Мартин унга мақсадини айтди. Унга иккита
кумуш ўқ ва тўппонча керак. У яна Ал
тоғасининг янги йил арафасида, ой тўладиган
тунда унинг ёнида бўлишини истайди.
- ЙЎқ, - деди Ал тоғаси. – Сен яхши боласан,
Мартин, аммо, ошириб юбораётганга
ўхшаяпсан. Яна бир марта ўйлаб кўр.
- Эҳтимол ошириб юбораётгандирман, - деди
Мартин. – Лекин янги йил куни сизга қўнғироқ
қилишиб, каравотда менинг бурдалаб
ташланган жасадим ётганлигини айтишса,
қандай аҳволга тушасиз? Сиз шуни
истайсизми, Ал тоға?
Ал нимадир демоқчи бўлди, лекин ўйланиб
қолди ва машинасини шоссе томон кескин
бурди. У Ветнамда жанг қилган ва бунинг учун
тақдирланганди, у бир неча марта аёллар
қўйган тузоқларга чап берганди, ҳозир эса ўн
яшар жиянининг қармоғига илинганди. Тўғри, у
буни тан олишни истамасди. Аммо Мартин
тоғасини яхши билади, у энди Мартиннинг
иттифоқчисига айланганди.
Тўрт кундан кейин, ўнинчи декабрда Ал тоға
қўнғироқ қилди.
- Ажойиб хабар! – эълон қилди Мартин оила
аъзоларига. – Ал тоғам янги йил куни
бизникига келаркан!
- Ҳеч қачон! – деди онаси қатъий қилиб.
Лекин Мартинни бу фикридан қайтаришнинг
иложи йўқ эди.
- Ахир уни мен таклиф қилганман.
Онаси куни билан унга норози қиёфада
тикилиб юрди. Лекин укасига унинг
келмаслигини сўраб қўнғироқ қилмади. Энг
муҳими ҳам шу эди.
Ниҳоят вақт бўлди. Янги йил арафаси. Ал
келмаслигига Мартиннинг онасининг ишончи
комил эди. Ташқарида ҳақиқий қор бўрони
бўлаётганди. Шамол қор учқунларини
учирганча увилларди. Тўғрисини айтганда,
Мартин хавотирга тушиб қолди, лекин Ал
тоғаси кеч соат саккизларда кириб келди.
Ўн бир яримда ҳамма ухлаб қолди. Фақат улар
иккаласигина уйғоқ эдилар. Ал тоға бу
бемаъниликка ишонмаса-да, эҳтиёт шарт
битта эмас, иккита тўппонча олиб келганди.
Кумуш ўқлар солинган тўппончани Мартинга
берди. Иккинчисини, 45-калибрли «магнум»
тўппончасини эса, агар ўша махлуқ кириб
келса отаман, деган фикрда (у бу фикрига
тобора шубҳа қилаётганди, чунки вақт ўтиб
борар, бироқ бўри-одамдан дарак йўқ эди)
ўзида олиб қолганди.
Улар ҳозир телевизорда Тамс Сквердаги Алед
Кемикл биноси устидаги улкан шарнинг нур
сочишини томоша қилиб ўтиришарди.
Йилнинг сўнгги дақиқалари ўтиб борарди.
Телевизор қаршисидаги бурчакда янги йил
арчаси турар, у жуда маъюсга ўхшарди.
- Мартин, ҳеч нарса… - сўз бошлади Ал тоға ва
айни шу лаҳзада меҳмонхонанинг гулли
дераза ойнаси парча-парча бўлиб кетди.
Ичкарига совуқ шамол, қор учқунлари ва …
Йиртқич кириб келди.
Ал даҳшатдан қотиб қолди. Йиртқич жуда
улкан, қўллари гиламга теккудай энгашиб
юрса-да, бўйи етти фут эди. Унинг ягона яшил
кўзи (Мартин тасвирлагандай экан, ўйлади
таҳликада Ал) атрофга аланглади ва
ногиронлар аравачасида ўтирган Мартинга
тикилди. У тишларини иржайтирганича бола
томон юрди.
Мартин хотиржамлик билан «колт»ини
кўтарди. У аравачасида жуда кичкина
кўринарди. Унинг оёқлари худди ёғочдек
осилиб турарди. Бўри-одамнинг ўкириши,
шамолнинг чийиллаши, дунёда бундай воқеа
қанақасига содир бўлиши мумкинлиги ҳақида
миясида чарх ураётган фикрлари орасида Ал
жиянининг овозини эшитди:
- Бечора руҳоний Лоу. Мен сизни
қутқармоқчиман.
Мартин тепкини босди. Тўппонча қандайдир
бўғиқ товуш чиқарди.
Бўри-одамнинг ўкириги бошқача оҳангда
янграй бошлади, энди у оғриққа чидолмаган
ҳайвоннинг қичқиришига айланганди. У девор
томон учиб кетди. Девордаги Куре ва Ив
мўйқаламларига мансуб асарлар унинг устига
тушди. Унинг даҳшатли тумшуғи қонга бўялган,
яшил кўзида эса ҳайрат ифодаси мужассам
эди. У Мартин томонга яна қадам ташлади.
Мартин тўппончани худди ёш бола чойнак
кўтарганидек иккала қўлида тутиб турарди. У
кутди, кутди… ва бўри-одам яқинлашиши
билан яна ўқ узди. Йиртқичнинг кўзи худди
шамолда ўчган шамдек ўчди. У дераза
пардасига ўралашиб қолди. Ал оппоқ пардани
бўяётган қонни кўрди.
Мартиннинг отаси кўзлари қинидан чиққудек
ҳолатда эшикни очганида бўри-одам чўккалаб
қолганди. Алнинг «магнум»и тиззасида турар,
талмовсираганидан тўппончани отиш хаёлига
ҳам келмаганди.
Йиртқич йиқилди… жон талвасасида
типирчилади… ва ўлди.
Жаноб Кослав даҳшатдан оғзини очганича
қараб турарди.
Мартин тоғасига ўгирилди, қўлидаги
тўппончадан тутун чиқарди. У ҳорғин, лекин
хотиржам кўринишда эди.
- Янги йилингиз билан, Ал тоға, - деди Мартин.
– Йиртқич ўлди. – Шу сўзларни айтаркан, у
йиғлаб юборди.
Кослав хонимнинг энг чиройли дераза
пардасига ўралашиб қолган бўри-одамнинг
кўриниши аста-секин ўзгара бошлади. Унинг
юзи ва танасини қоплаган жунлар йўқолди.
Оғриқ ва ғазабдан қимтилган лаблар
бўшашди. Панжалари оддий қўлга айланди.
Пардага ўралган руҳоний Лестер Лоу ўз
қонидан пайдо бўлган ҳалқобда ётарди.
Ал тоға Мартиннинг ёнига келди ва уни юпата
бошлади. Отаси эса ерда ётган жасадга
тикилди. Мартиннинг онаси эшик ёнида
турарди. Ал Мартинни бағрига маҳкам босди:
- Ҳаммасини зўр бажардинг, кичкинтой, -
шивирлади у. – Мен сени яхши кўраман.
Ташқарида шамол увиллар, қор ёғар, Такер
Миллзда эса янги йилнинг илк дақиқаси
тарихга айланиб улгурганди.
Следующая публикация
Нет комментариев