РАШКАёл рашк қилади қизғанар ёрин,

Кўкка ишонмайди, ойга ишонмас.
Кўз қирин ташлайди кузатар зимдан,
Ахир аёлга ҳам дўстим осонмас.
Икки кўзи унда қайда юрса ҳам,
Топташин ёқтирмас гуллаган боғин.
Сақлаш керак ахир риштани маҳкам,
Ит ҳам қизғанаркан ахир ялоғин.
Бу рашк деганлари Одам Атодан,
Мерос бўлиб қолган билсанг аслида.
Жанжаллашиб қолар эр- хотин баъзан,
Илжайиб гаплашган жувон устида.
Рашкчи бўлган экан Момо Хавомиз,
Битта жувон бўлсам айтсам ростини.
Кундош яратмасин дея Одамнинг,
Санаб кўрар экан қавурғасини.