Предыдущая публикация
Հայրի՛կ, չե՞ս կարող այսօր չստուգել նամակներդ…
daughter Այս առավոտ իմ իննամյա դուստրը խնդրեց ինձ իրեն սրճարան տանել: Նա բերեց գործելու իր շյուղերը, պլանշետը և հեռախոսը:
Փաստորեն այս նախաճաշը պետք է լիներ այնպիսին, ինչպիսին դրան նախորդած նախաճաշերն էին եղել. մենք միշտ նստում էինք մի սեղանի շուրջ, և ամեն մեկս զբաղվում էր իր գործով:
Աղջիկս նկարում կամ գործում էր, ես պատասխանում էի նամակներին, կազմում էի շաբաթվա գրաֆիկը, ավարտում էի աշխատանքս… ծանո՞թ իրավիճակ է:
Բայց այսօր նա խնդրեց. «Հայրի՛կ, իսկ դու չե՞ս կարող այսօր թերթ չկարդալ և չստուգել նամակներդ: Մենք, ախր, կարող ենք պարզապես մի փոքր ժամանակ միասին լինել»:
Ես բացարձակապես չեմ չափազանցնում: Նա հենց այսպես էլ ասաց:
Այնպես որ, այսօր մենք իրոք միասին էինք: Նա ցույց տվեց ինձ, թե ինչ է գործում, և պատմեց, թե ինչ կստացվի, երբ ավարտի այն: Ես ակամայից հիշեցի այն օրը, երբ նա լույս աշխարհ եկավ… Հետո նա պատմեց ինձ իր ընկերների մասին և նրանց տնային կենդանիների մասին, հետո ես նայում էի, թե ինչպես էր նա ուտում իր նախաճաշը և մտածում էի, թե որքա՜ն շատ եմ ես նրան սիրում:
Սրճարանից դուրս գալիս ես մոտեցա դրամարկղին՝ վճարելու մեր պատվիրածի համար և մի համեղ բան գնելու նրա փոքրիկ եղբորը՝ որդուս: Երբ վերադարձա, մեր սեղանին դրված էր փոքրիկ թղթի կտոր: Դուստրս ասաց, որ մի անծանոթ կին է մոտեցել նրան այս ընթացքում ու հարցրել, թե նա իր հայրիկի հետ է այստեղ ու խնդրել է երկտող փոխանցել հայրիկին՝ ինձ: Ես շուրջս նայեցի, սակայն ոչ մի կին էլ արդեն չկար մոտակայքում, ապա շրջեցի թուղթը, որպեսզի երկտողը կարդամ: Այնտեղ գրված էր.
«Ես աշխատում եմ դպրոցում, որտեղ շատ աղջիկներ հայր չունեն: Իսկ նրանք, ովքեր ունեն, հազվադեպ են նրանց կողմից ուշադրության արժանանում: Հայրերը ո՛չ հաճախ են վարվում իրենց դուստրերի հետ այնպես, ինչպես դուք՝ այս կիրակի առավոտյան: Դուք անգամ չեք պատկերացնում, թե ինչպիսի նվեր արեցիք ձեր դստեր բոլոր ուսուցիչներին, և թե որքան նրանք երջանիկ կլինեին՝ տեսնելով դա»:
Այդ անանուն երկտողը ինձ մեխեց տեղում: Հանկարծ ես այնպիսի ամոթ զգացի մեր նախորդ նախաճաշերի համար: Եվ հուսով եմ, որ շատերը կմտորեն՝ կարդալով սա:
Խնդրո՜ւմ եմ, մի՛ սպասեք, որ ձեր երեխան կամ մեկ այլ հարազատ մարդ խնդրի ձեզ ուշադրություն դարձնել իր վրա, ինչպես իմ երեխան ստիպված եղավ ինձ խնդրել: Նրանք կարող են այդպես էլ համարձակություն չդրսևորել՝ խնդրելու ձեզ այդ մասին: Մի՛ սպասեք, որ մեկը ձեզ երկտող կթողնի, այդպիսի հիասքանչ արարքներ հազվադեպ են լինում:
Ես պարզապես ուզում եմ, որ դուք կիսեք ինձ հետ այդ նվերը. այսօր ժամանակ գտեք, թեկուզ շատ կարճ, բայց գտեք ժամանակ նրա համար, ում դուք սիրում եք: Եվ երբ դուք տեսնում եք (կարևոր չէ՝ սրճարանում, թե փողոցում), թե ինչպես է դա կատարվում մեկ ուրիշի հետ, թողեք երկտող: Հավատացնում եմ ձեզ, այդ երկտողն իր գործը կանի:
Դավիթ Ռոզենման
Следующая публикация
Нет комментариев