Предыдущая публикация
Մի քանի սահման՝ աղոթքի կարիքը բամբասանքի չվերածելու համար
Ես շատ շտապեցի իմ քայլերում, երբ իմ ընկերուհին ինձ հերթական անգամ մի հաղորդագրություն ուղարկեց, որում պատմում էր մեկի հանդեպ իր վիրավորանքի մասին: Այդ օրը մեկ ժամից ես հյուրեր էի սպասում: Թվում էր, թե ամեն բան միանգամից ընկավ ինձ վրա: Թխվածք պատրաստելուն և ամուսնուս հետ խոսելուն զուգընթաց, ում բացատրում էի, թե ինչ է պետք գնել խանութից, ես արագորեն ընկերուհուս ոչ այնքան նրբանկատ պատասխան ուղարկեցի:
Հետո խմորոտ ձեռքերով արագորեն երեք հաղորդագրություն գրեցի իմ երեք ընկերներին, ովքեր գիտեին այդ իրավիճակի մասին և աղոթում էին իմ ընկերուհու համար:
Ես գրեցի հետևյալը. «Ուղարկեք սա մեր ընդհանուր ընկերուհուն: Խնդրում եմ, աղոթեք իմ այս ընկերուհու համար: Նրա սիրտը շատ խստացած է»:
Հետո ես հանկարծ տեսա, որ այդ հաղորդագրությունը ուղարկել եմ ոչ թե նրանց, այլ մի խմբային նամակագրության: Սարսափելի էր…
Այո՛, գնալով ներսումս ուժգնանում էր իմ ընկերուհու համար անհանգստությունը, բայց այդ դեպքից հետո ես հասկացա, որ լավագույն լուծումը այդ ապրումներով կիսվելն էր միայն նրա և Աստծո հետ: Իսկ ես խորապես վիրավորեցի նրան: Որտե՞ղ ես սխալվեցի:
Ես շատ շտապեցի. Առակաց 19.2-ն ասում է. «Ոտքերովը շտապողը կսահի…»:
Ես ինձ վրա վերցրեցի փրկչի դերը, որը պատկանում է միայն Աստծուն: Որքան ավելի լավ կլիներ, եթե պարզապես ինքս աղոթեի իմ ընկերուհու համար:
Եվ, վերջնականապես, կիսվեցի աղոթքի կարիքով, որ ավելի շատ «բամբասանք» էր հիշեցնում, և կիսվեցի նրանց հետ՝ առանց այդ իրավունքն ունենալու:
Երեք սահման, երբ խոսքը գնում է աղոթքի կարիքի մասին.
Երբ խնդրում էի Աստծուն՝ փոխել իմ սիրտը և ինձ հուսալի ընկեր դարձնել, ապա մի քանի սահման որոշեցի դնել իմ կյանքում:
Նախ ես որոշեցի առանց թույլտվության չկիսվել ուրիշների հետ աղոթքի կարիքներով և ոչ էլ դրանք ուղարկել հաղորդագրությամբ:
Առակաց 11.13. «Բանսարկություն ման եկողը գաղտնիքը կհայտնի, բայց հավատարիմ հոգի ունեցողը կծածկի բանը»: Մեզ համար սովորաբար տարօրինակ է լսելը, որ աղոթքի կարիքները կարող են բամբասանքի վերածվել: Բայց եթե մենք թեթևամտորեն մեկի հետ կիսվում ենք այս համատեքստով. «Խնդրում եմ աղոթիր այս կամ այն բանի համար», դա պետք է զգուշությամբ անել՝ չվերածելով բամբասանքի:
Ես որոշեցի չքննարկել ուրիշների հետ այլ մարդկանց կյանքի դժվարին հարցերը՝ մինչև անձամբ չխոսեմ այդ մարդկանց հետ:
Սա պահանջում է հմտություն ինքդ քեզ «կանգնեցնելու»: Կարողություն՝ չշտապելու, և չգործելու՝ պահի ազդեցության տակ: Այս ամենը ենթադրում է նախ Աստծուն աղոթելը՝ գիտակցելով ձեր մեծ կախվածությունը Նրանից, փոխարենը փորձեր անելու ինքնուրույն լուծումներ տալու Նրա փոխարեն, ասես Նա արձակուրդի մեջ է:
Վստահությունը մեծագույն հաճոյախոսությունն է:
Մենք միշտ հակում ունենք մեր մտադրությունները բարի համարելու: Բայց գուցե կարիք կա այդքան շատ չվստահելո՞ւ մեր մտադրություններին, ինչպես մենք սովորաբար անում ենք: Բացի անկեղծ սիրուց, կարող է միախառնվել «տեղյակ լինելու» ցանկությունը կամ հպարտությունն այն բանից, որ քո կյանքում ամեն բան այդքան վատ չէ, որքան «ուրիշների» մոտ:
Իմ դեպքում՝ ես չարդարացրեցի իմ հանդեպ վստահությունը, այնպես որ, իմ միակ ճշմարիտ արձագանքը պետք է ապաշխարությունը լիներ:
Այդպես էլ ես վարվեցի: Այդ երեկո ես զանգեցի իմ ընկերուհուն և թողեցի ձայնային հաղորդագրություն, որում նրանից ներողություն էի խնդրում: Նա ներեց ինձ, սակայն նորից ինձ վստահելու համար ժամանակ պահանջվեց:
Իսկ ի՞նչ կասեք ձեր մասին: Ցանկանում եք բամբասանքի կարճատև հաճո՞ւյքն ունենալ, թե՞ ունենալ այն մարդու հեղինակությունը, ում կարելի է վստահել:
Մենք ծառայում ենք Հիսուսին և ներկայացնում ենք Նրան՝ ամենահուսալի, ամենահավատարիմ Ընկերոջն աշխարհում: Եվ եթե մենք հետևում ենք Հիսուսին, ապա պետք է նմանվենք Նրան:
Պաուլա Մարսթելլեր
Следующая публикация
Нет комментариев