Предыдущая публикация
Ինչո՞վ է որոշվում հավատքը
Ինչո՞վ է որոշվում հավատքը. կյանքով…
Հիշում եմ միսիոներական երիտասարդությանը՝ ալեհեր մազերով և մորուքով: Երբեմն իրոք մտածում եմ, որ եղել ենք երիտասարդ ու անխելք: Եվ գրեթե համոզված եմ, որ սխալվում եմ… Հիշում եմ երկու եղբայրների, ովքեր վերադառնում էին ծառայությունից: Ձմեռ էր, մինուս 20 աստիճան ցուրտ: Նրանք չէին հասցնում վերջին գնացքին: Մի տղամարդ մեկ անգամ փորձել էր օգնել, իր տրակտորով նրանց հասցրել էր երկաթգծի կայարան… Հետո մի քանի կիլոմետր նրանք ոտքով էին գնում, սառում, ինչպես ասում են՝ մինչև ոսկորները… Մտածում եմ՝ ինչ հիմարություն էր, ինչի համար էր այդ ամենը… Հետո քննում եմ ներսս ու հասկանում, որ հիմար չէին, պարզապես կար հավատք և ցանկություն՝ քարոզելու Աստծո Խոսքը: Հնարավոր է՝ ոչ շատ մեծ, բայց՝ հավատք: Հավատում էինք, երազում էինք, ձգտում էինք…
Մարդը այնպիսի էակ է, որ երբ նա ինչ-որ բանի հավատում է, ասում է այդ մասին: Հավատքը ծնվում է, ներծծվում ու տարածվում մարդու մեջ ամբողջությամբ, հետո երևում դրսից: Հենց հավատքն է որոշում մարդու խոսքերը, պահվածքը և կենսաձևը: Հենց հավատքն է որոշում, թե ինչ է մարդը նայում, ինչ է կարդում, որտեղ և ինչ բաժնետոմսեր է գնում և գնո՞ւմ է ընդհանրապես: Հավատքը որոշում է մարդու կյանքը: Ինչպես մարդը հավատում է, այդպես էլ ապրում է:
Հավատքը միշտ ակնհայտ է, երևացող է, լսելի է, գիտակցելի է, շոշափելի է…
Այլ կերպ չի լինում…
Դրա համար էլ Հակոբոսն ասում է. «Բայց մեկը կասի, թե դու հավատք ունես, և ես գործ ունեմ. ցույց տուր ինձ քո հավատքը գործերից, և ես էլ ցույց կտամ քեզ իմ հավատքն իմ գործերիցը» (Հակոբոս 2.18):
Առանց գործերի հավատք ցույց տալն անհնար է:
Եթե չկա աստվածաշնչյան կենսակերպի դիրքորոշում, եթե չկան համապատասխան գործեր, եթե չկա հավատքի դրսևորում, ուրեմն հավատք էլ չկա:
Ինչո՞վ է որոշվում հավատքը. գործերով…
Ինչպիսի՞ գործերով: Այն գործերով, որոնք ինչ-որ բան արժեն մեզ համար: Աղքատ որբևայրուն հավատքն արժեցավ իր օրվա կերակուրը: Մեկի համար հավատքն արժե սովորականից մեկ միլիմետր ավելին գնալը, մյուսի համար՝ իր եկամուտի 10 տոկոսը, մեկ ուրիշի համար՝ հիվանդին այցելելը, մեկին էլ՝ անտունին տուն հրավիրելն ու կերակրելը:
Իմ ծանոթներից մեկը, երբ պատերազմը սկսվեց, իր տուն ընդունեց փախստական մի ընտանիքի: Խոսելով նրա հետ՝ ես ասացի. «Ինչպե՞ս դու կարողացար այդպես վարվել: Անծանոթներին տո՞ւն հրավիրել…»: Իսկ նա պատասխանեց. «Իսկ ինչպե՞ս չօգնեի. այլ կերպ չէի կարող վարվել»:
Ամեն մեկն ունի իր գինը: Մեկին՝ հարստություն, մյուսին՝ բանտ:
Ամեն մեկն ունի հավատքի իր գործերը: Մեկը ձմռան ցրտին ավետարանելու գնալն է բաժին ընկնում, մեկին՝ փախստականներին տուն հրավիրելը, մյուսին՝ սովածին կերակրելը, մեկին էլ՝ այլ բան…
Մարդիկ միշտ էլ կարիք են ունեցել Հիսուսի, բայց իմ կարծիքով՝ այսօր ավելի քան Նրա կարիքն ունեն: Մեր այս լիբերալ դարում, երբ բոլոր սահմանները աղավաղված են, ուզում ես հեղինակի հետ գոչել. «Ձեր հավատքովը ներկայացրեք առաքինությունը» (Բ Պետրոս 1.5):
Ցույց տվեք ձեր հավատքը գործերով: Օգնեք նրան, ում պետք է օգնություն: Դարձրեք ձեր հավատքը տեսանելի և լսելի, գիտակից ու շոշափելի: Հավատք, որը հնարավոր է՝ սարեր չշարժի, բայց խեղճին կբարձրացնի ու սովածին կկերակրի: Եվ հավատք, որը ցույց կտա Ճշմարտությունը՝ Հիսուսին:
Հավատքը այն է, երբ դու անում ես այն, ինչ ասում ես: Համաձա՞յն եք:
Վասիլի Գրեյներովիչ
Следующая публикация
Нет комментариев