Зану шавҳаре вориди таксӣ шуданд.

Пас аз чан дақиқа, ронанда ба мард гуфт: Ба ҳамсаратон бигуед, ки ранги ороиши худро иваз кунад, ин ранг ба ман писанд нест. Мард асабонӣ шуд ва ба ронанда фаҳш доду гуфт: Чароба номуси мардум нигоҳ мекунӣ, худат номус надорӣ? Ранги ороиши ҳамсари ман ба ту чи рабте дорад? Ронанда табассуме карду гуфт: Агар ба ман рабте надорад, пас барои ки ороиш кардааст? Агар барои шумо мебуд, дар хона ороиш мекард. Мард хашми худро фуру бурд ва айби худро пазируфт. Воқеъан зинат ва зебоии як зан фақат барои шавҳараш ҳалол аст, на дигарон!