Предыдущая публикация
ИСӘН УЛ...
Менә хәзер ишек ачылыр да,
Әни керер кебек җил-җил атлап.
Түтәлләрен бераз уташтырып,
Тавык-чебешенә җим ташлап.
Табагачын мичкә терәп куйган,
Чиләгенә салган тамгасын.
Чәйнегендә чәе җылы әле,
Мич алдында тора табасы.
Дисбеләрен җайлап чөйгә элгән,
Намазлыгын төргән хәстәрләп,
Күзлеген дә ипләп кына куйган,
Ята гәҗитләре өстендә.
Бөтен нәрсә – әни истәлеге,
Бар нәрсә дә монда урынлы.
Исән әни... Ник соң бертуктаусыз
Хәсрәт тора тырнап карынны?
Күлмәкләре әнә ничә дистә,
Яулыклары күпме сандыкта!
Бәясе дә алынмаган икән,
Карамаган, ахры, алып та.
Ул бәйләгән җылы оекбашлар
Көткән капчыгында хуҗасын.
Алыйм әле берсен истәлеккә,
Саклап тотыйм, кимим – тузмасын.
Тәрәз төбе саен чәчәкле гөл.
Боекканнар... Кылыйм ни чара?
Тамчылы гөл әни төсе иде...
Башын игән, сулып, бичара.
Тик шулай да күңел һич ышанмый,
Юк, үлмәгән әни, исән ул...
Ишегалдын урап керер өчен,
Тышка гына чыгып киткән ул.
Фирдәүсә Бикмәтова
Следующая публикация
Комментарии 4