Предыдущая публикация
Дирӯз шайтонро дидам дар наздикии бозор чизҳояшро паҳн карда буд ва фиреб мефурӯхт.
Мардум гирдаш ҷамъ шуда буданд. Ғулғулае ба по карда буданду ҳар касе чизе мехарид. Дар суфрааш ҳама чиз буд, ғурур, ҳирс, кина, дурӯғ, хиёнат ва ғайра. Ҳар кас чизе мехарид ва дар муқобилаш чизе медод. Баъзеҳо порае аз қалбашонро медоданду баъзеҳо порае аз рӯ ҳашонро, баъзеҳо имонашонро медоданду баъзеҳо озодагиашонро ва шайтон механдиду даҳонаш буи ҷаҳаннам мекард ва дилам беҳузур мешуд. Мехостам ҳамаи нафратамро бар рӯ яш туф кунам. Мисли инки фикри маро хонда буд, ки муаддабона гӯфт: «Ман ба касе кор надорам. Ман дар ҳамин кунҷак васоиламро паҳн кардаам ва оромона замзама мекунам. Ман касеро маҷбур намекунам, ки аз ман чизе бихарад. Мебинӣ, ки одамҳо худашон гирди ман ҷамъ шудаанд». Ман ба ӯ ҷавоб надодам. Сарашро наздики ман оварду гуфт: «Аммо ту бо инҳо фарқ дорӣ. Ту одами бо имон ва доно ҳастӣ. Имон ва илм одамро наҷот медиҳанд. Инҳо содаанду гурусна, барои ҳамин зуд фиреб мехӯранд». Шайтонро бад медидам, аммо идомаи суханонаш ширин буд, барои ҳамин гузоштам гапаш тамом шавад ва ӯ фақат гап мезад. Бештар маро таъриф мекард. Дар пеши суфрааш соатҳо нишастам, ки ногоҳ чашмам ба қуттии ибодат афтод. Шайтон мехост ибодатро ҳам бифурӯшад. Фикр кардам ки ҳоло як бор ман аз шайтон як чиз медуздам. Бигзор ин дафъа ӯ фиреб бихӯрад. Пинҳонӣ аз шайтон он қуттиро гирифтам ва дар ҷебам пинҳон кардам. Аз онҷо бархостам ва ба хона омадам. Дари қуттиро боз кардам ва дидам ки дар дохилаш ба ҷуз ғурур чизи дигаре нест. Фаҳмидам, ки фиреб хӯрдаам. Қуттӣ аз дастам афтод, даст рӯи дилам гузоштам дидам дилам нест. Фаҳмидам ки дар канори суфраи шайтон мондааст. Ба сӯи ӯ давидам. Дар тӯли роҳ фақат ӯро нафрин мекардам. Лаънаташ мекардам, мехостам гаррданашро бишканам. Аммо вақте расидам, ки ӯ набуд. Онгоҳ нишастам ва зор- зор гиря кардам. Аз Худо бахшиш пурсидам. Ба шайтон лаънат гуфтам ва ашкҳоям, ки тамом шуд аз ҷоям хестам ва хостам бе дилам ба хона баргардам. Ногоҳ садои ошноеро шунидам. Садои дилам буд. Худованд чун нолаҳоятро шунид маро ба сӯи ту боз гардонд, аммо ту бояд ҳушёр бошӣ. Ман бе ихтиёр сар ба саҷда гузоштам ва бори дигар гиря кардам ва аз меҳрубонии худо, аз раҳму шафқаташ ва аз гузашташ ташаккур кардам. Аз он пас ҳеҷ гоҳ намехоҳам аз шайтон чизе бишнавам, чи расад ба ин ки бидуздам. Хонандаи азиз, шайтон баъзе вақтҳо ба воситаи илму дониш ва ибодатҳоямон моро мефиребад. Дониш ва ибодат гоҳе вақтҳо инсонро мағрур мекунанд. Шайтон ҳам аз ҳар кас бо ҳар роҳ истифода мекунад. Дар достонҳо ва ривоятҳо бисёр хондаем ва шунидаем, ки гоҳе ибодат ва илм ҳам мавриди истифодаи шайтон қарор гирифтааст. Пас дар ҳар ҳолат бояд эҳтиёт кард.Дирӯз шайтонро дидам дар наздикии бозор чизҳояшро паҳн карда буд ва фиреб мефурӯхт. Мардум гирдаш ҷамъ шуда буданд. Ғулғулае ба по карда буданду ҳар касе чизе мехарид. Дар суфрааш ҳама чиз буд, ғурур, ҳирс, кина, дурӯғ, хиёнат ва ғайра. Ҳар кас чизе мехарид ва дар муқобилаш чизе медод. Баъзеҳо порае аз қалбашонро медоданду баъзеҳо порае аз рӯ ҳашонро, баъзеҳо имонашонро медоданду баъзеҳо озодагиашонро ва шайтон механдиду даҳонаш буи ҷаҳаннам мекард ва дилам беҳузур мешуд. Мехостам ҳамаи нафратамро бар рӯ яш туф кунам. Мисли инки фикри маро хонда буд, ки муаддабона гӯфт: «Ман ба касе кор надорам. Ман дар ҳамин кунҷак васоиламро паҳн кардаам ва оромона замзама мекунам. Ман касеро маҷбур намекунам, ки аз ман чизе бихарад. Мебинӣ, ки одамҳо худашон гирди ман ҷамъ шудаанд». Ман ба ӯ ҷавоб надодам. Сарашро наздики ман оварду гуфт: «Аммо ту бо инҳо фарқ дорӣ. Ту одами бо имон ва доно ҳастӣ. Имон ва илм одамро наҷот медиҳанд. Инҳо содаанду гурусна, барои ҳамин зуд фиреб мехӯранд». Шайтонро бад медидам, аммо идомаи суханонаш ширин буд, барои ҳамин гузоштам гапаш тамом шавад ва ӯ фақат гап мезад. Бештар маро таъриф мекард. Дар пеши суфрааш соатҳо нишастам, ки ногоҳ чашмам ба қуттии ибодат афтод. Шайтон мехост ибодатро ҳам бифурӯшад. Фикр кардам ки ҳоло як бор ман аз шайтон як чиз медуздам. Бигзор ин дафъа ӯ фиреб бихӯрад. Пинҳонӣ аз шайтон он қуттиро гирифтам ва дар ҷебам пинҳон кардам. Аз онҷо бархостам ва ба хона омадам. Дари қуттиро боз кардам ва дидам ки дар дохилаш ба ҷуз ғурур чизи дигаре нест. Фаҳмидам, ки фиреб хӯрдаам. Қуттӣ аз дастам афтод, даст рӯи дилам гузоштам дидам дилам нест. Фаҳмидам ки дар канори суфраи шайтон мондааст. Ба сӯи ӯ давидам. Дар тӯли роҳ фақат ӯро нафрин мекардам. Лаънаташ мекардам, мехостам гаррданашро бишканам. Аммо вақте расидам, ки ӯ набуд. Онгоҳ нишастам ва зор- зор гиря кардам. Аз Худо бахшиш пурсидам. Ба шайтон лаънат гуфтам ва ашкҳоям, ки тамом шуд аз ҷоям хестам ва хостам бе дилам ба хона баргардам. Ногоҳ садои ошноеро шунидам. Садои дилам буд. Худованд чун нолаҳоятро шунид маро ба сӯи ту боз гардонд, аммо ту бояд ҳушёр бошӣ. Ман бе ихтиёр сар ба саҷда гузоштам ва бори дигар гиря кардам ва аз меҳрубонии худо, аз раҳму шафқаташ ва аз гузашташ ташаккур кардам. Аз он пас ҳеҷ гоҳ намехоҳам аз шайтон чизе бишнавам, чи расад ба ин ки бидуздам. Хонандаи азиз, шайтон баъзе вақтҳо ба воситаи илму дониш ва ибодатҳоямон моро мефиребад. Дониш ва ибодат гоҳе вақтҳо инсонро мағрур мекунанд. Шайтон ҳам аз ҳар кас бо ҳар роҳ истифода мекунад. Дар достонҳо ва ривоятҳо бисёр хондаем ва шунидаем, ки гоҳе ибодат ва илм ҳам мавриди истифодаи шайтон қарор гирифтааст. Пас дар ҳар ҳолат бояд эҳтиёт кард.Дирӯз шайтонро дидам дар наздикии бозор чизҳояшро паҳн карда буд ва
фиреб мефурӯхт. Мардум гирдаш ҷамъ шуда буданд. Ғулғулае ба по карда
буданду ҳар касе чизе мехарид. Дар суфрааш ҳама чиз буд, ғурур, ҳирс,
кина, дурӯғ, хиёнат ва ғайра. Ҳар кас чизе мехарид ва дар муқобилаш чизе
медод. Баъзеҳо порае аз қалбашонро медоданду баъзеҳо порае аз рӯ
ҳашонро, баъзеҳо имонашонро медоданду баъзеҳо озодагиашонро ва шайтон
механдиду даҳонаш буи ҷаҳаннам мекард ва дилам беҳузур мешуд. Мехостам
ҳамаи нафратамро бар рӯ яш туф кунам. Мисли инки фикри маро хонда буд,
ки муаддабона гӯфт: «Ман ба касе кор надорам. Ман дар ҳамин кунҷак
васоиламро паҳн кардаам ва оромона замзама мекунам. Ман касеро маҷбур
намекунам, ки аз ман чизе бихарад. Мебинӣ, ки одамҳо худашон гирди ман
ҷамъ шудаанд». Ман ба ӯ ҷавоб надодам. Сарашро наздики ман оварду гуфт:
«Аммо ту бо инҳо фарқ дорӣ. Ту одами бо имон ва доно ҳастӣ. Имон ва илм
одамро наҷот медиҳанд. Инҳо содаанду гурусна, барои ҳамин зуд фиреб
мехӯранд». Шайтонро бад медидам, аммо идомаи суханонаш ширин буд, барои
ҳамин гузоштам гапаш тамом шавад ва ӯ фақат гап мезад. Бештар маро
таъриф мекард. Дар пеши суфрааш соатҳо нишастам, ки ногоҳ чашмам ба
қуттии ибодат афтод. Шайтон мехост ибодатро ҳам бифурӯшад. Фикр кардам
ки ҳоло як бор ман аз шайтон як чиз медуздам. Бигзор ин дафъа ӯ фиреб
бихӯрад. Пинҳонӣ аз шайтон он қуттиро гирифтам ва дар ҷебам пинҳон
кардам. Аз онҷо бархостам ва ба хона омадам. Дари қуттиро боз кардам ва
дидам ки дар дохилаш ба ҷуз ғурур чизи дигаре нест. Фаҳмидам, ки фиреб
хӯрдаам. Қуттӣ аз дастам афтод, даст рӯи дилам гузоштам дидам дилам
нест. Фаҳмидам ки дар канори суфраи шайтон мондааст. Ба сӯи ӯ давидам.
Дар тӯли роҳ фақат ӯро нафрин мекардам. Лаънаташ мекардам, мехостам
гаррданашро бишканам. Аммо вақте расидам, ки ӯ набуд. Онгоҳ нишастам ва
зор- зор гиря кардам. Аз Худо бахшиш пурсидам. Ба шайтон лаънат гуфтам
ва ашкҳоям, ки тамом шуд аз ҷоям хестам ва хостам бе дилам ба хона
баргардам. Ногоҳ садои ошноеро шунидам. Садои дилам буд. Худованд чун
нолаҳоятро шунид маро ба сӯи ту боз гардонд, аммо ту бояд ҳушёр бошӣ.
Ман бе ихтиёр сар ба саҷда гузоштам ва бори дигар гиря кардам ва аз
меҳрубонии худо, аз раҳму шафқаташ ва аз гузашташ ташаккур кардам. Аз он
пас ҳеҷ гоҳ намехоҳам аз шайтон чизе бишнавам, чи расад ба ин ки
бидуздам. Хонандаи азиз, шайтон баъзе вақтҳо ба воситаи илму дониш ва
ибодатҳоямон моро мефиребад. Дониш ва ибодат гоҳе вақтҳо инсонро мағрур
мекунанд. Шайтон ҳам аз ҳар кас бо ҳар роҳ истифода мекунад. Дар
достонҳо ва ривоятҳо бисёр хондаем ва шунидаем, ки гоҳе ибодат ва илм
ҳам мавриди истифодаи шайтон қарор гирифтааст. Пас дар ҳар ҳолат бояд
эҳтиёт кард.Дирӯз шайтонро дидам дар наздикии бозор чизҳояшро паҳн карда
буд ва фиреб мефурӯхт. Мардум гирдаш ҷамъ шуда буданд. Ғулғулае ба по
карда буданду ҳар касе чизе мехарид. Дар суфрааш ҳама чиз буд, ғурур,
ҳирс, кина, дурӯғ, хиёнат ва ғайра. Ҳар кас чизе мехарид ва дар
муқобилаш чизе медод. Баъзеҳо порае аз қалбашонро медоданду баъзеҳо
порае аз рӯ ҳашонро, баъзеҳо имонашонро медоданду баъзеҳо озодагиашонро
ва шайтон механдиду даҳонаш буи ҷаҳаннам мекард ва дилам беҳузур мешуд.
Мехостам ҳамаи нафратамро бар рӯ яш туф кунам. Мисли инки фикри маро
хонда буд, ки муаддабона гӯфт: «Ман ба касе кор надорам. Ман дар ҳамин
кунҷак васоиламро паҳн кардаам ва оромона замзама мекунам. Ман касеро
маҷбур намекунам, ки аз ман чизе бихарад. Мебинӣ, ки одамҳо худашон
гирди ман ҷамъ шудаанд». Ман ба ӯ ҷавоб надодам. Сарашро наздики ман
оварду гуфт: «Аммо ту бо инҳо фарқ дорӣ. Ту одами бо имон ва доно ҳастӣ.
Имон ва илм одамро наҷот медиҳанд. Инҳо содаанду гурусна, барои ҳамин
зуд фиреб мехӯранд». Шайтонро бад медидам, аммо идомаи суханонаш ширин
буд, барои ҳамин гузоштам гапаш тамом шавад ва ӯ фақат гап мезад. Бештар
маро таъриф мекард. Дар пеши суфрааш соатҳо нишастам, ки ногоҳ чашмам
ба қуттии ибодат афтод. Шайтон мехост ибодатро ҳам бифурӯшад. Фикр
кардам ки ҳоло як бор ман аз шайтон як чиз медуздам. Бигзор ин дафъа ӯ
фиреб бихӯрад. Пинҳонӣ аз шайтон он қуттиро гирифтам ва дар ҷебам пинҳон
кардам. Аз онҷо бархостам ва ба хона омадам. Дари қуттиро боз кардам ва
дидам ки дар дохилаш ба ҷуз ғурур чизи дигаре нест. Фаҳмидам, ки фиреб
хӯрдаам. Қуттӣ аз дастам афтод, даст рӯи дилам гузоштам дидам дилам
нест. Фаҳмидам ки дар канори суфраи шайтон мондааст. Ба сӯи ӯ давидам.
Дар тӯли роҳ фақат ӯро нафрин мекардам. Лаънаташ мекардам, мехостам
гаррданашро бишканам. Аммо вақте расидам, ки ӯ набуд. Онгоҳ нишастам ва
зор- зор гиря кардам. Аз Худо бахшиш пурсидам. Ба шайтон лаънат гуфтам
ва ашкҳоям, ки тамом шуд аз ҷоям хестам ва хостам бе дилам ба хона
баргардам. Ногоҳ садои ошноеро шунидам. Садои дилам буд. Худованд чун
нолаҳоятро шунид маро ба сӯи ту боз гардонд, аммо ту бояд ҳушёр бошӣ.
Ман бе ихтиёр сар ба саҷда гузоштам ва бори дигар гиря кардам ва аз
меҳрубонии худо, аз раҳму шафқаташ ва аз гузашташ ташаккур кардам. Аз он
пас ҳеҷ гоҳ намехоҳам аз шайтон чизе бишнавам, чи расад ба ин ки
бидуздам. Хонандаи азиз, шайтон баъзе вақтҳо ба воситаи илму дониш ва
ибодатҳоямон моро мефиребад. Дониш ва ибодат гоҳе вақтҳо инсонро мағрур
мекунанд. Шайтон ҳам аз ҳар кас бо ҳар роҳ истифода мекунад. Дар
достонҳо ва ривоятҳо бисёр хондаем ва шунидаем, ки гоҳе ибодат ва илм
ҳам мавриди истифодаи шайтон қарор гирифтааст. Пас дар ҳар ҳолат бояд
эҳтиёт кард.
Следующая публикация
Нет комментариев