Предыдущая публикация
ՀԱՅԿՈՒՀԻ ՍԻՄՈՆՅԱՆ.
Թե մաքուր ես՝ ճամփեդ թաց է,
Փշոտ, անհարթ, քարքարոտ,
Թե մաքուր ես՝ կյանքդ լաց է,
Սկիզբդ՝ մեգ ու մշուշոտ։
Թե ազնիվ ես՝ խելքդ ծուռ է,
Հոգիդ շեղված, ինքդ՝ այլ.
Մարդու առաջ ի՜նչ
Մարդկային
Կեղտոտ փողով պիտ ծափ տաս։
Թե լռում ես. վա՜յ լռողին,
Հպատակ ես տգետին,
Չեղած հոգով, կեղծ եղածով
Մա՜րդ են կարծում՝ համր դին։
Բայց թե կեղտոտ այս խավարին
Լույս ես պարզում՝ գլխագին,
Ո՜նց են չոքում ու խեղճանում՝
Վկա կյանքի խիղճ-հոգին։
Խոզի առաջ ի՜նչ մարգարիտ,
Ցեխ ու աղտ է հարկավոր,
Գորտի գլխին ի՞նչ զարդարանք,
Ճահճոտ տիղմն է փառավոր։
Եվ որքա՜ն էլ բարդ է ուղին՝
Պարզ ու մաքուր գոյության,
Ազնվության թագը ինքնին՝
Ծնունդից է ինքնիշխան։
ՀԱՅԿՈՒՀԻ ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Следующая публикация
Нет комментариев