Предыдущая публикация
ҲОФИЗУ-БЕДИЛ
Чаро аз ҷаҳл бад гуи ту он Ҳофизи Бедилро,
Ба ёроне,ки бикшоданд ба мову ту дари дилро.
Ба дастат санги нафрине гирифта ҷониби Хайём,
Ба Румию санои мезани бас мушти аз гилро.
Куҷо диди,ки як ҳарфе зи эшон бар хато рафта,
Бале маъни намедони наёвар пеши мо ҳилро.
Миёни мову Атторе замин то бар само фарқ аст,
Насиҳат ҳосилаш ҳеҷ аст агар гуи ту ҷоҳилро.
Ки дорад мисли мо садҳо зи бул-булҳои хушхоне,
Ки бо ҳарфу каломи хеш фурӯзад бому манзилро.
Мани Иқбол дифоъ то қатраи ҷон дар танам дорам,
Ки мову ту намебинем зи наздик кунҷи соҳилро.
Следующая публикация
Нет комментариев