Նրա արգանդն էլ է ունակ վանել սաղմը կես ճամփին,
Յուր արարած շարաններում մեկ տեսակ կա թերածին
Այն է տվյալ վիժված ցեղը, որը կոչվում է մարդկային:
Մարդն է ուրույն իր էությամբ շնչավորը բնության
Նրա քիմքին չկա միայն չափ ու սահման հագեցման,
Գետեր կլանող ծովի պես միշտ անկշտում ու լալկան
Շառաչում է ու հառաչում ալեկոծված մշտական:
Այսօր բոլորը կշտապինդ, հագած֊կապած փառավոր
Ամեն մեկն իր տակին ունի ընտիր նժույգ անվավոր,
Բայց, թե հարցնես՝ Էլ, նյութապես ի՞նչ է կյանքում հարկավոր
Արձագանքը կհնչի,ինչպես դառն նվնվոց սգավոր:
Նա ով առավել ունևոր, վեհապետի ունի տես
Ագահորեն կուտակել է ոսկի, գանձեր դեզադեզ,
Նա ամենից ավել ճարտար աչք կթացի պարզապես,
Երբ հարկ լինի ձեռք մեկնելու մուրացկանին սևերես:
Ինքնապահության են հակված բոլորը գրկում բնության
Թե' իրարու հոշոտում են՝ քիմքի չափին համաձայն,
Մարդն է միայն,որ այլևս կորցրած բնազդը բնական
Գիտակցական կամքին հլու գնում է ինքնակործանման:
Արտավան Սահակյան.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев