Нарадзілася 20 лістапада 1948 года. Дзяцінства прайшло на вёсцы. У 1955 годзе яна пайшла ў першы клас Рудкаўскай пачатковай школы, дзе ў чацвёртым класе напісала свой першы верш, прысвечаны маці. Пасля сканчэння Рудкаўскай школы вучылася ў Мерчыцкай васьмігодцы, а сярэднюю адукацыю атрымала ў Парэцкай школе.
Першую творчую спробу яна прадставіла на школьнай вечарыне, прысвечанай Якубу Коласу. У 1962 годзе ў раённай газеце «Палеская праўда» былі надрукаваныя яе першыя творы. Вершы маладой паэткі з’яўляліся ў раённых і рэспубліканскіх выданнях. У 1966 годзе яна паступіла на філалагічны факультэт БДУ і стала дыпламантам фестывалю творчасці моладзі.
У 1972 годзе нарадзіла сына Андрэя і выхоўвала яго адна. У 1976 годзе ўладкавалася працаваць у «Сельскую газету», а праз год атрымала кватэру ў Мінску, дзе засталася жыць.
У 1981 годзе ўдзельнічала ў XXXVI сесіі Генеральнай Асамблеі ААН, а ў 1983 стала загадчыкам аддзела паэзіі часопіса «Маладосць». У 1988 атрымала трохпакаёвую кватэру на вуліцы Старажоўскай у Мінску. Апошнія гады жыцця паэтка жыла адна.
Жыццё Янішчыц было адзначана як перыядамі творчага ўзлёту, так і цяжкасцямі. Пасля аварыі ў 1976 годзе яна доўга аднаўлялася і пакутавала ад фізічнага болю, што прывяло да дэпрэсіі. Па афіцыйнай версіі, паэтка трагічна загінула, выпаўшы з акна мінскай кватэры, хоць некаторыя лічаць, што гэта было самагубства.
Сеўшыя ў вышынныя дамы,
У хвіліны сельскага натхнення,
Колькі вершаў напісалі мы
Пра балота і пра асушэнне.
[...]
Добра помню, як сказалі дзве
Цёткі,
стрэўшы прышлага аднойчы
«У яго трасун у галаве.
У яго пустыняй пахнуць вочы».
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев