Предыдущая публикация
Ատելության ծնունդ՝սիրո ավարտ
Մաս 3 #Լին
-Վերցրու քո նամակներն ու նվերները.ինձ քեզնից ոչ մի բան պետք չի,դու այն տղաներից ես,ովքեր ցավ են տալիս իրենց սիրողներին:Ես ընկերուհուցս չէի սպասում,բայց եթե դու քայլ չանեիր նա այդպիսի բան չէր անի:Նրանք երկուսն էլ գլուխները կախած լսում էին,քանի որ պատասխան չունեին:Ես թողեցի ու հեռացա:Աննան իմ հետևից վազեց ու ասաց.
-Լիլ կներես,բայց ցանկություն չունեմ որևէ աղջկա հետ ընկերություն անելու,չես նեղանա չէ?
-Չէ արևս ես հասկանում եմ քեզ ոնց ճիշտ ես գտնում:
-Լիլ ես կպահեմ այս վարդն ու նամակը որ երբեք չմոռանամ այս պատմությունը ու այլևս չսիրահարվեմ այդպիսի տղաների:
Ես գնացի տուն.մայրս տանն էր ես նրան ասեցի.
-Մամ ուզում եմ գնամ տատիկենց տուն՝ գյուղ.այնտեղ էլ կշարունակեմ ուսումս:
-Աղջիկս ինչ է պատահել? առաջ ստիպելով էինք քեզ տատիկի մոտ ուղարկում :
-Մամ ինձ հիմա դա շատա պետք:
Ես գնացի գյուղ:Անցավ 2 տարի:Ես այդ 2 տարվա մեջ չէի գնացել Երևան,չէի հանդիպել Տիգրանին ու նրա հանդեպ ատելություն էր ծնվել :
Գնացի Երևան ու առաջին օրով գնացի զբոսնելու :Գնացի այն այգին ու երջանիկ էի 2 տարի առաջ:Ոււււ հանկարծ հանդիպեցի Տիգրանին.անցավ կողքովս .ես այնպես ինձ պահեցի կարծես կողքովս մարդ չանցավ ,բայց սիրտս արագ էր բաբախում.
(Նա ինձ տեսնելով շրջվեց և ծիծաղեց)
-Բարև Մար,ոնց ես?
-Ես քո բարևի կարիքը չունեմ:
-Մա՜ր իմ աղջիկ լսի ինձ խնդրում եմ:
-Ցանկություն չունեմ դավաճաններին լսելու:
-Ամեն դեպքում ես քեզ կասեմ ամբողջ ճշմարտությունը:Այո ես դավաճան եմ.դու հեռացար և ես զգացի այն ցավը,որ քեզ եմ տվել.ես էլ քո հետ էի տանջվում :Ես ամուսնացա Աննայի հետ,բայց...
(Այդ պահին նրա աչքերից արցունքներ էին գլորվում)
Շարունակելի...
Следующая публикация
Комментарии 2