Предыдущая публикация
Երբ հոգին պատում է թախիծ, ներսիդ եսը կարծես դառնում է ալեհեր ծերունի, խորշանում են դեմքիդ կյանքիդ ապրած օրերը, այդժամ թվում է, որ հասել ես կյանքիդ վերջալույսին։ Կնճռոտված հիշողություններդ հայելու առջև անցածդ փորձությունների, կորուստների մասին են վկայում, ու թվում է կյանքը անիմաստ ու անհետաքրքիր է, բայց երբ հոգուդ աչքերն ես սրբում, այդժամ կյանքիդ գույներն են հրավառվում, հիշում ես, որ կյանքի ինչ-որ պահի սիրել ու սիրվել ես, գնահատել ու գնահատվել ես։ Կյանքիս օրերը նրբորեն շոշափել եմ մատներիս ծայրերով՝ նրանց հստակ գնահատելով, վախենալով, որ ձեռքիցս կյանքի թելը բաց չթողնեմ, ու չկա մեկը, որ կյանքը համտեսած չլինի իր ամբողջ դառնությամբ ու քաղցրությամբ։ Պայքար է մեր այսօրվա կյանքը, պայքար մեր գոյի համար, փորձես ձեռքերդ թուլացնես, անվարանել կյանքի հոգսերը նրան անմիջապես կկոտրեն։ Դու փորձիր այս հաշմանդամ կյանքին պատանդ չտրվես, վերջին ուժերով նրան Տիրոջ օրհնությամբ դու հաղթես։
Следующая публикация
Нет комментариев