Предыдущая публикация
Անխիղճ եմ դարձել
Հոգնել եմ անդադար ինքս ինձ խղճալ,
Անսիրտ եմ դարձել ինքս իմ հանդեպ,
Հոգնել եմ քայլ անել ու նորից զղջալ,
Անշարժությունից եմ հոգնել ես ի դեպ։
Հոգնել եմ ամենքի ցավով ես ցավել,
Բայց սիրտ էլ չունեմ ,որ անկեղծ ժպտամ,
Հոգնել եմ իմ հոգու մեղքերը քավել,
Չկա գեթ մեկը ,ով ինձ կգթա։
Չեմ տեսնում այլևս գույները գարնան,
Սև ու սպիտակ է երկիրը դարձել,
Լուսաշող մտքերը դարի հետ անցան,
Խավարն է այսօր մեր սիրտը պատել։
Չեմ հարգում երբեք ես բռնությունը,
Երբ որ թույլին ուժեղն է ճնշում,
Ատում եմ նաև ես անզորությունը,
Երբ չարի առաջ շրջվում են, փախչում։
Ատում եմ ,երբ ուզում են հոգիս փորփրել,
Երբ ես չեմ բացում հոգուս դռները,
Նաև երբ ուզում են հոգուս մեջ թքել,
Եվ ի ցույց դնել հոգուս ցավերը։
Հոգնել եմ բեմ ելած կեղծ հայացքներից,
Դիմակի ետևից նայող դեմքերից,
Հոգնել եմ ծախվող անկեղծ խոսքերից,
Որոնք պոկվել են կեղծ հոգիներից։
Անխիղճ եմ դարձել ամենքի հանդեպ,
Հոգնել եմ արդարություն անդադար տենչալ,
Հոգիս գաղտնարան դարձնելուց ի դեպ,
Չեմ ուզում այլևս ոչ-ոքի խղճալ։
Չեմ խղճում այլևս, երբ որ տեսնում եմ
Կոտրված թևերով սավառնող հոգին,
Խղճում եմ միայն անմեղ Տիրոջը,
Ով մեր մեղքերից գամվել է խաչին։
Աղվան Հարությունյան
Следующая публикация
Нет комментариев