Предыдущая публикация
Ինչքա՞ն համարձակ պիտի լինես, որ երկու սիրտ պահես՝ մեկը, որ լուռ է, բայց խորը, արմատների պես, մաքրության մեջ թաղված, քեզ տուն է կանչում՝ այնտեղ, որտեղ ամեն ինչ պարզ է ու հաստատուն, իսկ մյուսը՝ վայրի, անհանգիստ, կրծքավանդակիդ մեջ անընդհատ բաբախող քաոս, կրակի պես, որ կուլ է տալիս ամեն ինչ։ Մեկը մեղմ ու փափուկ, մյուսը՝ փոթորկալի ու անզիջում։
Եվ նրանց միջև՝ դու։
Մեկը ուզում է պահել քեզ՝ հանգստության մեջ, գիշերվա գրկում, որտեղ ամեն շունչն ապահով է, բայց մյուսը պահանջում է, որ այրես՝ յուրաքանչյուր վայրկյան, որ ապրում ես, լինի խելահեղություն, լինի անսահման։ Նրանք միշտ վիճում են, միմյանց չեն լսում, քեզ ստիպում են դողալ ու տատանվել՝ երկու աշխարհների եզրին, այն մշուշի մեջ, որտեղ ընտրելը ցավալի է, բայց անխուսափելի։
Կարո՞ղ ես լսել նրանց ձայները։ Մեկի շշուկը՝ «Վերադարձիր… այստեղ հանգիստ է», մյուսի գոռոցը՝ «Գնա՛, թող աշխարհը կրակի մեջ տրվի»: Եվ դու՝ նրանց արանքում, անզոր պատռված՝ երկու մասի, բայց նաև ամբողջական՝ հենց այդ խռովքի մեջ։
Այս կռիվը քեզ ոչ թե քանդում է, այլ բացում։ Միթե սա իսկապես կռիվ է, թե՞ հենց քո սրտի ճշմարիտ կանչը՝ սովորել ընդունել երկուսին էլ, գտնել ուժ քո մերկության մեջ։ Արդյո՞ք դա չէ ամենամեծ ազատությունը՝ ոչ թե հեռանալ կամ լռեցնել մեկը, այլ թույլ տալ, որ նրանք երկուսն էլ քեզ տիրեն։
Երբ այլևս չես վախենում ոչ քո լռությունից, ոչ քո կրակից, երբ բացվում ես ամբողջությամբ՝ անզիջում ու անկեղծ, այդ պահին ոչ թե երկու սիրտ կունենաս, այլ մեկը՝ ամբողջական, կաթող ճշմարտությամբ, գերհագեցած կյանքով, որտեղ ոչինչ կեղծ չէ։
Следующая публикация
Нет комментариев