Предыдущая публикация
«Էլ մի արի»
Չէ,մի արի…
Մի երեկ է անդառնալի
Կարոտը իմ մեկ-մեկ թերթում,
Լուսադեմին թթված դեմքով
Կասկածյալի… սուրճ եմ եփում,
Բողոքում եմ մի քիչ էլի
Իմ պատրաստած դառը սուրճից,
Եվ վերջ,
Էդպես՝ կիսահավա՜ն,
Կիսահամ ու կիսասուրճի՜ստ,
Նստում եմ ու բարձրաշխարհիկ,
Եվ հաղթակազմ մեկի նման,
Սուրճ եմ խմում…
Չէ,մի արի։
Մեկ տասնամյակ,
Գուցե և շատ,
Էլ ոչնչից չզարմացող
Զարմանքիս տակ
Մի բանից եմ միայն գժվում,
Թե ինձ նման խենթուխելառ
Ու սիրառատ մեկի գլխում
Ո՞նց տնացավ օտար մի բառ՝
Դատարկությու՜ն…
Նու՜յն՝ երբեմնի մեղմ բառերին
Էնքան բարդ եմ ընտելանում,
Ասես մեկ է,թե տեղը հենց
Ոչինչ էլ չի ավելանում,
Բան կա մի կեղծ,
-Չէ՜,մի՜ արի…
Եվ անցյալն է քծնում մեկ-մեկ,
Քո անունը իբր բերում,
Թե ջերմացի՜ր,
Պաղ մի՜ մնա…
Հայհոյում եմ դրան,գիտե՞ս։
Ես կոչում եմ վաղուց դրան՝
Ծեր խաբեբա…
Մի երեկ է անդառնալի
Կարոտը իմ մեկ-մեկ թերթում,
Լուսադեմին սուրճ եմ եփում,
Եվ վերջ։
…Պետք չէ,
Էլ մի արի…
Ազատ Աբրահամյան
Следующая публикация
Нет комментариев