Предыдущая публикация
Ոչ կուլ է գնում, ոչ էլ` դուրս գալիս,
Հոգիս ծանրացել` նստել է շնչիս,
Ոչ խեղդում է ինձ, ոչ էլ` շունչ տալիս:
Կոպերս մռայլ ամպերի նման,
Իջել են թախծոտ ու խեղճ աչքերիս,
Բիբերս մի կույր ծերունու նման,
Խավարում լույսի շող են ման գալիս...
Իսկ հո՜ւյսս, հո´ւյսս անհույսի նման,
Իր ամբողջ ուժով գոռո´ւմ է, լալի՜ս,
Խավար մտքերիս լաբիրինթոսից,
Իմ ազատության դուռն է ման գալիս:
Ա՜խ, ճկռել եմ ծանր ցավերից,
Բայց չեմ չարացել այս դառը կյանքից,
Ու եթե անգամ
Հույսն էլ ինձ չօգնի, ես չեմ կործանվի,
Իմ համբերության
Ճաքած բաժակը` երբեք չի լցվի...
Արմեն Երիմյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 5