Предыдущая публикация
Երբ Հ.
Սահյանին հարցրել են. «-Ձեզ համար ինչի՞ց է սկսվում պոեզիան»,բանաստեղծն ասել է. «-Երեխայից, ավելի ճիշտ՝ երեխայի կերպարից: Երեխան ինքը ճշմարտությունն է: Նա չի ընդունում հիվանդագինը, անբնականը»:
Քո պարզությունը տուր ինձ, առավոտ,
Որ մանկան աչքով նայեմ աշխարհին,
Որ չտարբերեմ վայրկյանն ու տարին,
Քո պարզությունը տուր ինձ առավոտ:
Թարմացրու քեզնով, սիրտս պառավոտ
Եվ քո համը տուր ճամփիս պաշարին։
Քո պարզությունը տուր ինձ, առավոտ,
Որ մանկան նման նայեմ աշխարհին։
Համո Սահյան
Следующая публикация
Нет комментариев