Предыдущая публикация
Անծիր երկնքի եզերքը ծփում
Եվ խաղաղվում է քո լուրթ աչքերում,
Քո մեկ գգվանքից
Ծիածանափայլ ցոլքեր են խրձվում
Ու դառնում մի կապ բերկրանքի քրքիջ:
Քո ջերմ շուրթերի այրող հպումից
Չեմ կարողանում գեթ մի բառ ասել:
Մանկան պես թոթվում,
Մանկան պես սսկվում
Եվ անմեղանում եմ մանկան պես հանկարծ,
Երբ քո թևերի խանդաղատանքը
Տաք ծածկոցի պես մեջքիս է փարվում:
Ների՜ր, սիրելիս ու հեռավորս,
Ների՜ր, որ արևը դարձել է անհաս,
Ներիր` երկինքը թխպել է անդարձ:
Մի սառցաբեկոր վաղուց շալակած`
Դեռ դեգերում եմ մութ անտառների
Ցուրտ թավուտներում,
Անդադար փնտրում
Ծիածանափայլ բերկրանքից խայտող
Քրքիջը լուսե, որ քո դեմքն ուներ:
Արփինե Խաչատրյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев