Предыдущая публикация
Մորս պես, մե՜կ է, չկա՜, չի՜ լինի,
Մորս չափ ինձնով ապրող չի՜ լինի,
Ինչքան էլ մարդիկ ինձնով հիանան,
Մորս հիացքից՝ աշխարհը չունի։
Ես մի խենթ գուցե, բոլորի համար,
Մորս աչքերում՝ խելոք եմ, անճար,
Գուցե և չար եմ շատերի աչքին,
Բայց նույն բարին եմ՝ մորս առաջին։
Թող մեր մայրերը արցունք չտեսնեն,
Թող միայն լույսով միշտ փառավորվեն,
Թող որդու ցավից ծնող չցավի,
Չնայած, այդպես, բնավ չի լինի։
Այսօր մի ծնող արդեն և մենք ենք,
Մեր որդիներին՝ մի ամուր հենք ենք,
Բայց մորս նման ծնող՝ չի՜ լինի,
Մորս համբույրից՝ տվող չի՜ լինի։
Գոռ Ալիստ
Следующая публикация
Нет комментариев